LAPORAN PEMERDAGANGAN ORANG

MALAYSIA: TAHAP 3

Kerajaan Malaysia tidak memenuhi sepenuhnya standard minimum untuk penghapusan pemerdagangan dan tidak melakukan usaha yang ketara untuk berbuat demikian, meskipun mengambil kira kesan pandemik COVID-19 terhadap kapasiti antipemerdagangan; oleh itu Malaysia kekal di Tahap 3. Walaupun tiada usaha yang ketara, kerajaan mengambil beberapa langkah untuk menangani pemerdagangan orang. Kerajaan meminda undang-undang antipemerdagangan orang dan Akta Kerja untuk memasukkan definisi buruh paksa yang lebih luas; mensabitkan lebih ramai pemerdagang orang berbanding tempoh pelaporan sebelumnya; mengeluarkan lebih banyak pas kebebasan bergerak untuk mangsa yang dikenal pasti di tempat perlindungan yang dibiayai kerajaan; menambah bilangan jurubahasa dan pakar bantuan mangsa (VAS) untuk membantu mangsa melalui proses kehakiman; dan menerima pakai pelan tindakan nasional (NAP) lima tahun terhadap buruh paksa. Bagaimanapun, kerajaan terus menggabungkan jenayah pemerdagangan orang dan penyeludupan migran, yang menghalang penguatkuasaan undang-undang dan usaha mengenal pasti mangsa. Siasatan antipemerdagangan merosot, dan kerajaan tidak mendakwa atau mensabitkan pegawai kerajaan yang didakwa terlibat dalam jenayah pemerdagangan. Seperti tahun-tahun sebelumnya, kerajaan tidak menangani atau meneruskan dakwaan jenayah yang boleh dipercayai daripada pelbagai sumber yang mendakwa terdapat pemerdagangan buruh dalam industri pembuatan getah dan sektor minyak sawit, dengan kerajaan memiliki 33 peratus daripada sebuah syarikat minyak sawit ketiga terbesar di dunia. Kegagalan kerajaan menangani pemerdagangan dalam sektor-sektor ini membolehkan majikan yang melakukan penganiayaan kadangkala beroperasi dengan sewenang-wenangnya. Kerajaan mengenal pasti lebih sedikit mangsa, dan ia tidak melaksanakan prosedur operasi standard (SOP) secara sistematik di seluruh negara untuk mengenal pasti mangsa secara proaktif semasa serbuan penguatkuasaan undang-undang atau dalam kalangan populasi rentan yang ditemui oleh pihak berkuasa. Disebabkan usaha pengenalpastian yang tidak konsisten, pihak berkuasa terus menghukum mangsa pemerdagangan secara tidak wajar kerana pelanggaran imigresen dan “pelacuran”. Penyelarasan antara agensi yang lemah dan perkhidmatan perlindungan mangsa yang tidak mencukupi secara keseluruhannya, menjadikan mangsa asing tawar hati untuk terus berada di Malaysia untuk menyertai prosiding jenayah. Keadaan ini terus menghalang kejayaan usaha penguatkuasaan undang-undang antipemerdagangan orang.

KEDUDUKAN TAHAP MALAYSIA MENGIKUT TAHUN

CADANGAN YANG DIUTAMAKAN:

Meningkatkan usaha untuk mengenal pasti mangsa pemerdagangan dalam kalangan populasi rentan, termasuk pembantu rumah dan pekerja dalam sektor pembuatan minyak sawit dan getah. • Melatih pegawai yang berkaitan, termasuk polis, pemeriksa buruh, dan pegawai imigresen, tentang SOP untuk pengenalpastian mangsa yang merangkumi maklumat tentang penunjuk pemerdagangan. • Meningkatkan usaha untuk menyiasat, mendakwa dan mensabitkan lebih banyak kes pemerdagangan—yang berbeza daripada penyeludupan migran—termasuk yang melibatkan pegawai yang terlibat dan jenayah buruh paksa. • Mengembangkan perlindungan buruh untuk pembantu rumah dan menyiasat dakwaan penganiayaan pembantu rumah. • Mendedahkan kepada umum hasil siasatan yang melibatkan pegawai korup untuk meningkatkan ketelusan dan pencegahan serta memastikan pegawai dipertanggungjawabkan apabila mereka melanggar undang-undang. • Meningkatkan kapasiti pihak penguatkuasaan undang-undang untuk menyiasat dan mendakwa kes pemerdagangan, termasuk dengan menambah baik penyelarasan antara agensi. • Menguatkuasakan undang-undang yang melarang majikan daripada menyimpan pasport tanpa persetujuan pekerja dengan berkesan, termasuk dengan menambah sumber untuk pemeriksa buruh, dan memasukkan kenyataan jelas yang menyatakan pasport akan kekal dalam simpanan pekerja dalam kontrak model dan memorandum persefahaman dua hala (MOU) masa hadapan dengan negara sumber buruh. • Meningkatkan pengurusan kes dan komunikasi dengan mangsa pemerdagangan, termasuk penggunaan jurubahasa dan program VAS yang konsisten. • Memperluaskan usaha untuk memaklumkan pekerja migran tentang hak mereka dan undang-undang buruh Malaysia, termasuk hak mereka untuk mengekalkan akses kepada pasport mereka pada bila-bila masa, serta peluang untuk remedi undang-undang terhadap eksploitasi. • Membuat sistem untuk akses kepada tafsiran tepat pada masanya dan tepat dalam bahasa utama mangsa yang tersedia untuk penguatkuasaan undang-undang, sistem mahkamah dan tempat perlindungan. • Memperluas kerjasama dengan pertubuhan-pertubuhan NGO, termasuk melalui sokongan kewangan atau bukan kewangan kepada NGO untuk menyediakan beberapa perkhidmatan pemulihan mangsa. • Menghapuskan bayaran perekrutan atau penempatan yang dikenakan kepada pekerja oleh perekrut dan memastikan bayaran perekrutan dibayar oleh majikan. • Meningkatkan bilangan mangsa pemerdagangan yang mendapat kelulusan untuk kebebasan bergerak dari tempat perlindungan, meluaskan kebebasan bergerak untuk memasukkan pergerakan tanpa ditemani, dan meningkatkan akses mangsa kepada komunikasi dengan orang di luar kemudahan perlindungan. • Mengurangkan kelewatan pendakwaan, termasuk dengan menyediakan panduan yang lebih baik kepada pendakwa untuk meneruskan pertuduhan pemerdagangan, serta meningkatkan pengetahuan perundangan mengenai pelbagai jenayah pemerdagangan, terutamanya buruh paksa. • Meningkatkan usaha untuk mengenal pasti mangsa pemerdagangan dalam kalangan pekerja Republik Rakyat China (PRC) untuk projek infrastruktur yang berkaitan dengan kerajaan PRC.

PENDAKWAAN

Kerajaan meningkatkan usaha penguatkuasaan undang-undang. Akta AntiPemerdagangan Orang dan Penyeludupan Migran (ATIPSOM) 2007 menjadikan pemerdagangan buruh dan pemerdagangan seks sebagai jenayah dan menetapkan hukuman penjara tiga hingga 20 tahun dan denda, yang cukup ketat dan, berkenaan dengan pemerdagangan seks, setimpal dengan hukuman yang ditetapkan untuk kesalahan serius lain, seperti rogol. Pada Disember 2021, Parlimen meluluskan pindaan ketiga kepada ATIPSOM—yang sebelum ini dipinda pada tahun 2010 dan 2015—yang meningkatkan hukuman bagi beberapa kesalahan dan meluaskan definisi pemerdagangan dengan memasukkan cara lain. Namun begitu, pegawai kerajaan tidak secara konsisten memahami definisi pemerdagangan. Pendakwa sering mentafsirkan definisi pemerdagangan di bawah ATIPSOM yang memerlukan sekatan fizikal mangsa untuk meneruskan pertuduhan pemerdagangan, yang bermaksud pendakwa tidak meneruskan banyak kes pemerdagangan potensi—terutamanya dalam kes apabila paksaan merupakan elemen utama yang digunakan oleh pemerdagang. Kerajaan juga terus menggabungkan pemerdagangan orang dan penyeludupan migran, yang menghalang keseluruhan penguatkuasaan undang-undang antipemerdagangan dan usaha mengenal pasti mangsa.

Dalam tempoh pelaporan, pihak berkuasa penguatkuasaan undang-undang menjalankan 108 penyiasatan pemerdagangan orang, manakala kementerian lain merujuk 17 penyiasatan kepada Jabatan Peguam Negara (AGC). Ini termasuk kes pemerdagangan seks, buruh paksa, eksploitasi kanak-kanak, dan perhambaan pembantu rumah. Kesemua kes ini dirujuk oleh pihak polis kepada AGC untuk pendakwaan. Data ini dibandingkan 118 penyiasatan pemerdagangan manusia dan 109 rujukan kepada AGC untuk pendakwaan dalam tempoh pelaporan sebelumnya. AGC memulakan pendakwaan terhadap 31 kes pemerdagangan orang, penurunan daripada 79 pendakwaan yang dimulakan pada tahun sebelumnya. Sepanjang tahun pelaporan, mahkamah mensabitkan 55 penyeludup manusia dan penyeludup migran—walaupun ia tidak mengasingkan data ini—di bawah pelbagai undang-undang, termasuk Akta ATIPSOM, Akta Imigresen dan Kanun Keseksaan; Hukuman terhadap pemerdagang adalah antara tiga hingga 18 tahun penjara di bawah ATIPSOM, restitusi RM10,000 di bawah Akta Imigresen, dan satu hingga enam tahun penjara di bawah Kanun Keseksaan. Data ini dibandingkan sabitan 25 penyeludup manusia dan penyeludup migran dalam tempoh pelaporan sebelumnya. Kerajaan mensabitkan lima individu kerana menahan pasport pekerja di bawah Akta Pasport 1966, tetapi ia tidak melaporkan butiran hukuman bagi mereka yang disabitkan kesalahan dan tidak juga mendakwa atau mensabitkan individu ini untuk jenayah pemerdagangan yang berkemungkinan. Perkara ini menunjukkan penurunan berbanding sabitan 26 individu di bawah akta ini dalam tempoh pelaporan sebelumnya. Kerajaan kadangkala menyiasat kes-kes buruh paksa sebagai pelanggaran undang-undang buruh yang berbeza dan bukannya kes jenayah pemerdagangan orang atau gagal menyiasatnya sama sekali. Pada Mac 2022, Parlimen meluluskan pindaan kepada Akta Pekerjaan, yang menambah definisi buruh paksa untuk majikan yang menggunakan ancaman ugutan, sekatan pergerakan dan penipuan; pindaan itu juga termasuk penalti bagi kesalahan buruh paksa di bawah akta itu yang terdiri daripada denda $25,000 hingga hukuman penjara maksimum dua tahun. Kerajaan tidak melaporkan usaha penyelarasan dengan penguat kuasa undang-undang asing untuk menyiasat atau mendakwa kes pemerdagangan. Walau bagaimanapun, unit eksploitasi kanak-kanak kerajaan terus bekerjasama dengan kerajaan asing dalam kes eksploitasi seksual kanak-kanak dalam talian, termasuk kes pemerdagangan seks kanak-kanak, tetapi sekatan berkaitan pandemik menghalang unit beroperasi dengan kapasiti penuh.

Kerajaan tidak menangani dengan secukupnya atau meneruskan dakwaan yang boleh dipercayai—sepanjang tempoh pelaporan ini dan tahun-tahun sebelumnya—pemerdagangan buruh dalam sektor pembuatan getah dan kelapa sawit, termasuk keadaan hidup yang tidak berperikemanusiaan bagi pekerja asing yang dilaporkan oleh media antarabangsa, NGO dan kerajaan-kerajaan asing. Ketiadaan tindakan kerajaan untuk menangani jenayah ini dan mempertanggungjawabkan pemerdagangan orang dalam sektor-sektor ini terus mewujudkan persekitaran yang membolehkan pemerdagangan buruh berkembang tanpa dikenakan hukuman dan mangsa pemerdagangan orang kekal terdedah kepada penganiayaan tanpa perlindungan. Di samping itu, rasuah dan keterlibatan pegawai kerajaan dalam jenayah pemerdagangan kekal menjadi kebimbangan penting, yang menghalang tindakan penguatkuasaan undang-undang pada tahun tersebut. Kerajaan tidak melaporkan memulakan sebarang pendakwaan atau sabitan baharu terhadap kakitangan kerajaan yang didakwa terlibat dalam jenayah pemerdagangan. Walaupun agensi penguatkuasaan undang-undang terus menahan pegawai kerana terlibat dalam pemerdagangan, pengumpulan bukti yang tidak mencukupi menghalang pegawai ini dibawa ke muka pengadilan. Pihak berkuasa hanya memindahkan atau menurunkan pangkat mereka, dan ini membolehkan mereka yang terlibat dalam jenayah pemerdagangan orang bergerak bebas dan terus melakukan jenayah itu. Dalam tempoh laporan, Polis Diraja Malaysia (PDRM) menahan enam pegawai kerana terlibat dalam jenayah pemerdagangan, tetapi ia tidak melaporkan butiran kes ini. Jabatan imigresen secara berasingan menahan 40 pegawai atas tuduhan berkaitan pemerdagangan, tetapi kerajaan tidak mendakwa mereka; ia menurunkan pangkat atau memecat 29 daripada pegawai ini daripada pekerjaan mereka sementara ia terus menyiasat 11 daripada mereka pada akhir tempoh pelaporan. Kerajaan terus mendakwa bekas Timbalan Perdana Menteri, yang juga berkhidmat sebagai Menteri Dalam Negeri, atas 40 pertuduhan rasuah—pertuduhan yang dibawa pada tahun 2019—atas dakwaan menerima sogokan dalam kontrak pengeluaran visa untuk pekerja asing. PDRM menahan tiga pegawai kerana terlibat dalam “penjualan bayi” dan mendakwa mereka di bawah Akta ATIPSOM. Namun, kes ini mungkin tidak menepati definisi pemerdagangan orang di bawah undang-undang antarabangsa.

Sistem keadilan jenayah Malaysia terus mengalami kekangan sumber dan penggunaan kemahiran asas penyiasatan serta pendakwaan yang tidak sekata, yang menghalang pihak berkuasa kehakiman daripada mengikuti kes pemerdagangan pada masa-masa tertentu. Pandemik terus menunda atau melambatkan operasi keadilan jenayah dan penguatkuasaan undang-undang, termasuk yang berkaitan dengan jenayah pemerdagangan orang, disebabkan oleh sekatan pergerakan, penjarakan sosial dan syarat kapasiti mahkamah. PDRM terus berfungsi sebagai agensi penguatkuasa utama dan menugaskan 248 pegawai ke unit antipemerdagangannya yang khusus. Jabatan Tenaga Kerja juga mempunyai pasukan penguatkuasaan pemerdagangan khusus dengan 42 pegawai. Walaupun kerajaan terus mengendalikan pasukan petugas penguatkuasaan undang-undang antipemerdagangan antara agensi di bawah Majlis Antipemerdagangan Orang dan Antipenyeludupan Migran (Majlis MAPO), yang bermesyuarat hampir setiap dua minggu, penyelarasan antara agensi masih tidak mencukupi. AGC menambah bilangan timbalan pendakwa raya pakar pemerdagangan orang daripada 73 kepada 79. Hanya dua hakim di negara ini mempunyai kepakaran dalam undang-undang antipemerdagangan orang. Kerajaan terus mengendalikan satu mahkamah pemerdagangan khas di Selangor, tetapi ia tidak melaksanakan rancangan untuk memperluaskan mahkamah pemerdagangan khas di seluruh negara. Kerajaan menjalankan 79 latihan antipemerdagangan untuk pegawai penguatkuasaan undang-undang dan pegawai kerajaan yang lain. Ia juga menjalankan dua latihan dengan sebuah organisasi antarabangsa dan perniagaan Malaysia mengenai amalan perekrutan yang adil dan enam latihan untuk industri swasta mengenai buruh paksa dalam rantaian bekalan.

PERLINDUNGAN

Kerajaan mengekalkan usaha perlindungan yang bercampur-campur. Pada tahun 2021, kerajaan mengenal pasti dan mengesahkan 96 mangsa pemerdagangan dalam kalangan 373 mangsa potensi, yang menunjukkan penurunan daripada tempoh laporan sebelum ini apabila kerajaan mengenal pasti dan mengesahkan 119 mangsa dalam kalangan 487 orang. Kerajaan mempunyai SOP pengenalpastian mangsa—yang diguna pakai secara rasmi pada April 2020—untuk membimbing pegawai penguatkuasaan undang-undang mengenal pasti mangsa semasa menjalankan tugas rasmi. Bagaimanapun, kerajaan tidak melaksanakan SOP ini secara sistematik di seluruh negara, terutamanya di kawasan luar bandar dan di Sabah dan Sarawak, yang mengakibatkan kegagalan pegawai untuk merujuk sesetengah mangsa ke tempat perlindungan dan perkhidmatan perlindungan lain. Kerajaan terus menumpukan sebahagian besar usaha pengenalpastiannya kepada penggunaan serbuan polis berskala besar ke atas tempat-tempat seks komersial yang disyaki dan kilang yang disyaki menggunakan buruh paksa, di mana masalah pemerdagangan lebih berleluasa di Malaysia. NGO melaporkan beberapa unit polis terus melakukan serbuan ini sepanjang tempoh pelaporan. Walau bagaimanapun kerajaan tidak memberikan perhatian yang secukupnya terhadap pengenalpastian mangsa buruh paksa. Pegawai kerajaan sering bergantung kepada laporan penganiayaan daripada kedutaan yang mewakili pekerja asing, mangsa untuk “mengenal pasti diri sendiri”, atau aduan pekerja berkenaan gaji yang tidak dibayar dan pelanggaran lain. Semasa operasi berskala besar untuk mengesan pendatang tanpa izin, NGO melaporkan bahawa pegawai polis dan imigresen secara tidak konsisten menggunakan prosedur pengenalpastian mangsa atau lambat mengenal pasti mangsa. Perkara ini akhirnya menghalang sesetengah mangsa warga asing daripada menerima perkhidmatan perlindungan. Kerajaan juga tidak menyaring pencari suaka dan pelarian dengan secukupnya untuk petunjuk pemerdagangan. Disebabkan penggunaan SOP pengenalpastian mangsa yang tidak konsisten oleh pegawai kerajaan, pihak berkuasa mungkin telah menahan, menangkap dan menghantar pulang sesetengah mangsa pemerdagangan yang tidak dikenal pasti kerana pelanggaran imigresen atau “pelacuran”. Pertubuhan-pertubuhan NGO terus melaporkan pihak berkuasa melayan mangsa potensi yang dikenal pasti semasa serbuan polis atau imigresen seperti penjenayah. Layanan ini dan persekitaran serbuan menjadi tidak kondusif kepada mangsa untuk bercakap terus terang kepada penguatkuasa undang-undang dan seterusnya menyumbang kepada pengenalpastian mangsa yang tidak mencukupi oleh kerajaan.

ATIPSOM menghendaki kerajaan meletakkan mangsa yang telah diberikan perintah perlindungan sementara 21 hari yang diperintahkan mahkamah (untuk mangsa pemerdagangan potensi) atau perintah perlindungan 90 hari berikutnya (untuk mangsa pemerdagangan yang disahkan) di “tempat perlindungan,” yang ditetapkan oleh Menteri Dalam Negeri. Dalam tempoh pelaporan, kerajaan memberikan semua 96 mangsa yang diperakui dengan perintah perlindungan penuh dan menempatkan mereka di tempat perlindungan yang dikendalikan kerajaan di mana mereka mempunyai akses kepada makanan; rawatan perubatan tertentu; aktiviti sosial, keagamaan, dan yang menjana pendapatan; serta keselamatan. Walaupun undang-undang membenarkan pihak berkuasa untuk menempatkan mangsa yang merupakan warganegara Malaysia atau pemastautin tetap dalam jagaan ahli keluarga atau penjaga, berbanding dengan tempat perlindungan kerajaan atau tempat perlindungan lain yang ditetapkan, undang-undang menghendaki mangsa asing kekal di pusat perlindungan kerajaan untuk tempoh perintah perlindungan mereka. Kerajaan biasanya memperbaharui perintah perlindungan untuk mangsa yang diperakui sehingga selesai perbicaraan yang berkaitan dengan kes mereka. Perkara ini mengakibatkan beberapa mangsa tinggal di pusat perlindungan selama lebih daripada enam bulan. Pertubuhan-pertubuhan NGO melaporkan pihak berkuasa penyiasat kadangkala tidak memberikan masa yang mencukupi untuk menemu bual mangsa potensi di tempat perlindungan secara wajar untuk mengesahkan mereka sebagai mangsa dan memberikan perintah perlindungan 90 hari. Ini telah menghalang sesetengah mangsa daripada mendapatkan perkhidmatan perlindungan. Mangsa pemerdagangan asing tanpa dokumen mempunyai peluang yang jauh lebih rendah untuk mendapatkan perintah perlindungan berbanding mangsa asing yang mempunyai dokumen imigresen yang sah. Selain itu, tafsiran pegawai bahawa ATIPSOM memerlukan mangsa pemerdagangan orang dikenakan sekatan fizikal menghalang kerajaan daripada mengenal pasti sesetengah mangsa dan mengeluarkan perintah perlindungan kepada ramai mangsa potensi.

Kementerian Pembangunan Wanita, Keluarga dan Masyarakat (KPWKM) terus membiayai tempat perlindungan untuk mangsa pemerdagangan: lapan dikendalikan kerajaan dan dua kendalian NGO. Pada tahun 2021, KPWKM bekerjasama dengan pertubuhan-pertubuhan masyarakat sivil untuk membangunkan manual latihan untuk pegawai perlindungan dan kakitangan perlindungan mengenai pendekatan yang bertumpukan kepada mangsa untuk melindungi mangsa pemerdagangan. Kerajaan memperuntukkan RM785,000 kepada dua pusat perlindungan yang dikendalikan oleh pertubuhan-pertubuhan NGO tempatan yang boleh membantu mangsa potensi dan disahkan, peningkatan sebanyak RM30,000 berbanding peruntukan sebanyak RM755,000 kepada dua pusat perlindungan pada tahun 2020. Bagaimanapun, kerajaan melaporkan ia tidak dapat menggunakan dana yang diperuntukkan kepada pusat perlindungan yang dikendalikan NGO kerana sekatan berkaitan pandemik yang mengehadkan aktiviti perjumpaan peribadi. Pusat-pusat perlindungan kerajaan yang dikendalikan NGO terus mengalami kekurangan kakitangan dan bergelut untuk mengekalkan sumber yang mencukupi untuk menyediakan perkhidmatan secara konsisten, termasuk jurubahasa, kakitangan perubatan dan kaunselor kesihatan mental. Walaupun kerajaan terus meletakkan terjemahan peraturan dan undang-undang tempat perlindungan dalam lima bahasa di beberapa tempat perlindungan kerajaan, halangan bahasa terus memberi kesan kepada perkhidmatan mangsa kerajaan di tempat perlindungan dan semasa proses kehakiman, kerana ia tidak mempunyai cara yang ditubuhkan secara rasmi untuk memastikan komunikasi yang tepat pada masanya dan tepat kepada mangsa pemerdagangan potensi yang tidak bertutur dalam Bahasa Malaysia atau Bahasa Inggeris. Kakitangan pusat perlindungan meluaskan komunikasi mangsa, termasuk dengan ahli keluarga di negara asal mereka. Meskipun kerajaan tidak membenarkan mangsa memiliki telefon peribadi di tempat perlindungan, kerajaan Malaysia memperluaskan kapasiti untuk membenarkan panggilan internet mingguan kepada keluarga dari pusat perlindungan, termasuk panggilan video. Pihak berkuasa tidak membenarkan mangsa meninggalkan tempat perlindungan melainkan pihak imigresen memberi mereka pas kebebasan bergerak. Bagaimanapun, kerajaan tidak cenderung untuk meluluskan pas ini untuk mangsa wanita pemerdagangan seks. Walaupun kerajaan melaporkan pas kebebasan bergerak membenarkan mangsa meninggalkan pusat perlindungan tanpa ditemani, secara praktikalnya, pergerakan mangsa di luar pusat perlindungan kekal terhad kepada perjalanan yang ditemani. Pertubuhan-pertubuhan NGO melaporkan keadaan tempat perlindungan ini menyebabkan mangsa berasa seolah-olah mereka ditahan. Kerajaan mengeluarkan 102 pas kebebasan bergerak kepada mangsa potensi dan mangsa disahkan pada tahun 2021, peningkatan daripada 66 pas yang dikeluarkan pada tahun 2020. Kerajaan juga memberikan 11 mangsa kebenaran terus bekerja. Keputusan ini menunjukkan peningkatan daripada satu visa kerja yang diberikannya oleh kerajaan kepada mangsa dalam tempoh laporan sebelumnya.

Kerajaan melaporkan 55 mangsa menyertai 110 siasatan atau pendakwaan pada tahun 2021. Ia tidak melaporkan bilangan mangsa yang mengambil bahagian dalam penyiasatan atau pendakwaan dalam tempoh pelaporan sebelumnya. Satu arahan tahun 2014 mewajibkan pendakwa untuk bertemu dengan mangsa sekurang-kurangnya dua minggu sebelum permulaan perbicaraan untuk membolehkan mangsa membuat persediaan bagi merekodkan kenyataan mereka dan membantu mereka memahami proses kehakiman. Pendakwa raya melaporkan mereka melakukan libat urus dengan mangsa. Walau bagaimanapun, ketersediaan perkhidmatan kejurubahasaan yang terhad menyukarkan komunikasi yang berkesan. Pertubuhan-pertubuhan NGO melaporkan kes apabila pendakwa raya tidak menemu bual mangsa dengan sewajarnya untuk memastikan mahkamah memberikan mereka perintah perlindungan. Pada tahun 2021, Majlis MAPO menubuhkan senarai jurubahasa sukarela, yang bercakap dalam 16 bahasa dan menerima latihan antipemerdagangan orang daripada NGO, yang tersedia kepada mangsa yang mengambil bahagian dalam penyiasatan atau pendakwaan. Pada tahun itu, jurubahasa membantu 32 mangsa dalam pelbagai peringkat proses undang-undang. Walaupun terdapat jurubahasa, pemerhati melaporkan mangsa masih tidak memahami sepenuhnya hak mereka semasa proses kehakiman. Situasi ini menyumbang kepada tekanan dan keengganan untuk mengambil bahagian dalam penyiasatan dan pendakwaan, terutamanya di kawasan luar bandar di mana perkhidmatan mangsa lebih sukar untuk diakses. Selain itu, ketiadaan tempat perlindungan di utara Malaysia menghalang keupayaan pihak pendakwa untuk bertemu dengan mangsa yang dipindahkan ke Kuala Lumpur untuk mendapatkan perkhidmatan. Sesetengah mangsa warga asing melaporkan keengganan untuk tinggal di Malaysia untuk mengambil bahagian dalam pendakwaan kerana bimbang masa tinggal mereka di tempat perlindungan dilanjutkan, keadaan tempat perlindungan yang tidak menarik dan ugutan daripada pemerdagang. Sesetengah mangsa seterusnya melaporkan pihak berkuasa melayan mereka seperti penjenayah, termasuk membawa mangsa ke mahkamah dengan bergari untuk perbicaraan pemerdagang. Walaupun undang-undang membenarkan mangsa memberi keterangan secara jarak jauh, pihak berkuasa secara amnya menjangkakan mangsa akan kekal di dalam negara sementara menunggu prosiding perbicaraan. Untuk menangani cabaran ini, pindaan tahun 2021 kepada ATIPSOM memberikan majistret kuasa untuk melanjutkan perintah perlindungan kepada mangsa untuk merekodkan keterangan, yang boleh digunakan sebagai ganti keterangan secara peribadi, dengan itu membenarkan mangsa warga asing pulang ke negara asal mereka sebelum perbicaraan. Mangsa pemerdagangan buruh boleh memfailkan saman sivil terhadap majikan mereka untuk mendapatkan pampasan atau mendapatkan balik gaji yang tidak dibayar. Bagaimanapun, kerajaan tidak menyediakan restitusi untuk mangsa pemerdagangan seks. Bagi mangsa pemerdagangan buruh yang mengambil bahagian dalam prosiding mahkamah, kerajaan mengarahkan pendakwa raya untuk meminta restitusi dalam setiap kes. Dalam tempoh pelaporan, pendakwa meminta restitusi dalam 13 kes dan memperoleh $25,000, yang menunjukkan peningkatan keseluruhan daripada $21,450 yang diperoleh untuk lima kes pada tahun 2020. Majlis MAPO menjalankan projek perintis selama 12 bulan—dimulakan pada Mac 2021—untuk menilai proses kerajaan bagi mangsa pemerdagangan buruh untuk mendapatkan penyelesaian undang-undang dan mengkaji kebolehlaksanaan sistem rujukan alternatif bagi kes pemerdagangan buruh. Kerajaan tidak mengeluarkan keputusan projek ini pada akhir tempoh pelaporan.

Kerajaan menambah empat pegawai tambahan ke program VAS di mana sejumlah enam pakar yang dilantik menyediakan perkhidmatan kepada mangsa pemerdagangan orang dari masa pihak berkuasa mengenal pasti mereka, melalui proses kehakiman, dan semasa penghantaran pulang ke negara asal mereka. Pertubuhan-pertubuhan NGO melaporkan kes-kes apabila pihak berkuasa tidak membenarkan pakar VAS menyertai penguatkuasaan undang-undang semasa penyiasatan atau serbuan, yang menjejaskan keupayaan penguatkuasa undang-undang untuk menyaring dan mengenal pasti mangsa dengan sewajarnya. Pakar VAS bekerjasama dan memberikan bantuan kepada 66 mangsa dalam tempoh pelaporan, peningkatan yang ketara daripada 15 mangsa yang mereka bantu pada tahun 2020. Seperti tahun-tahun sebelumnya, ramai mangsa warga asing yang dikenal pasti lebih suka pulang segera ke negara asal mereka. Kerajaan bekerjasama dengan perwakilan diplomatik asing untuk membiayai dan menyediakan bantuan penghantaran pulang untuk mangsa pulang ke negara asal mereka. Kerajaan terus memberi bayaran elaun bulanan sebanyak RM120 kepada mangsa untuk perbelanjaan sampingan. Kerajaan tidak selalu mengeluarkan dana pada setiap bulan. Sesetengah mangsa menerima elaun itu secara sekali gus apabila mereka dihantar pulang. Kerajaan tidak menyediakan alternatif undang-undang untuk pemindahan mangsa asing ke negara di mana mereka mungkin menghadapi kesukaran atau pembalasan. ATIPSOM menghendaki mangsa warga asing tanpa kediaman sah di Malaysia dirujuk kepada pihak imigresen untuk penghantaran pulang selepas pembatalan perintah perlindungan mereka.

PENCEGAHAN

Kerajaan meningkatkan usaha untuk mencegah pemerdagangan orang. Majlis MAPO—yang termasuk lima badan penguatkuasaan, entiti kerajaan lain dan tiga NGO—terus bermesyuarat setiap suku tahun dan menyelaraskan usaha antipemerdagangan antara agensi untuk melaksanakan Pelan Tindakan Kebangsaan Antipemerdagangan (NAP) 2021-2025 kerajaan. Pindaan tahun 2021 kepada ATIPSOM meningkatkan bilangan ahli NGO yang dibenarkan menyertai Majlis MAPO daripada tiga kepada lima. Pada tahun 2021, kerajaan mengekalkan bajet yang diperuntukkan sebanyak RM4 juta untuk mengendalikan sekretariat Majlis MAPO. Selaras dengan matlamat NAP, pada November 2021 Kementerian Sumber Manusia (KSM) mengeluarkan dan mula melaksanakan Pelan Tindakan Kebangsaan Menentang Buruh Paksa (NAPFL) untuk tahun 2021-2025, yang dibuat oleh kerajaan dengan kerjasama rapat Pertubuhan Buruh Antarabangsa dan pihak bukan kerajaan yang lain. NAPFL memasukkan tindakan untuk kerajaan, majikan, pekerja dan pertubuhan sivil bekerjasama untuk meningkatkan pengurusan migrasi, melindungi mangsa dan meningkatkan kesedaran tentang buruh paksa. Kerajaan tidak mempunyai pangkalan data pusat untuk menjejaki atau menyusun aktiviti penguatkuasaan undang-undang antipemerdagangan di seluruh negara, statistik pengenalan mangsa atau data tentang trend pemerdagangan. Kementerian menyusun statistik antipemerdagangan, yang biasanya mereka tidak berkongsi secara meluas dengan kementerian lain atau dengan orang ramai.

Kerajaan menyiarkan 1,344 pengumuman perkhidmatan awam di stesen televisyen dan 120,462 di rangkaian radio nasional, peningkatan daripada yang disiarkan dalam tempoh pelaporan sebelumnya. Ia juga mengekalkan 11 program televisyen antipemerdagangan dan meningkatkan program radio daripada 10 kepada 16. Kerajaan mencipta 10 papan iklan antipemerdagangan dan terus mengedarkan 200,000 brosur, meningkatkan kesedaran pemerdagangan dalam pelbagai bahasa. Pegawai buruh terus menyediakan kain rentang dan papan tanda lain di Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur di ruang menunggu untuk pekerja asing yang baru tiba (dalam pelbagai bahasa) untuk membantu mendidik pekerja asing tentang hak mereka di Malaysia. Jabatan Tenaga Kerja terus mengendalikan kempen radio yang mempromosikan program untuk pendatang boleh melaporkan penganiayaan buruh. Sama seperti tempoh pelaporan sebelum ini, kerajaan menganjurkan dua sesi awam untuk pekerja asing dalam industri minyak sawit mengenai hak undang-undang mereka dan untuk majikan mengenai penunjuk buruh paksa. Kerajaan terus mengendalikan talian utama antipemerdagangan. Namun, ia disambung kepada talian utama umum kerajaan yang dikendalikan oleh pengendali yang tidak dilatih untuk mengendalikan kes pemerdagangan orang. Talian utama itu dilaporkan menerima tujuh panggilan dalam tempoh pelaporan, yang mengakibatkan permulaan tujuh penyiasatan penguatkuasaan undang-undang dan pengenalpastian lima mangsa pemerdagangan orang potensi. Pada Mei 2021, KSM mengumumkan pelaksanaan aplikasi telefon pintar untuk pekerja asing bagi memfailkan aduan buruh. Aduan ini dirujuk kepada pemeriksa buruh yang dikehendaki memeriksa dakwaan dalam tempoh 10 hari selepas aduan. KSM melaporkan aplikasi itu menerima kira-kira 50 aduan setiap hari. Kebanyakannya adalah aduan mengenai gaji yang ditahan atau lewat, tetapi ia tidak melaporkan jika pemeriksa mengenal pasti mana-mana kes ini sebagai pemerdagangan buruh.

Kerajaan terus menguatkuasakan pengharaman syarikat penyumberan luar yang berpangkalan di Malaysia, yang sering menggunakan amalan yang mengekalkan paksaan berasaskan hutang dalam kalangan pekerja asing. Akta Agensi Pekerjaan Swasta (PEAA) kerajaan mewajibkan semua agensi perekrutan swasta mendapatkan lesen dengan Kementerian Sumber Manusia untuk mengambil pekerja asing, termasuk pekerja pembantu rumah. PEAA mengehadkan yuran “penempatan” yang dibayar pekerja pada 25 peratus daripada gaji asas bulan pertama untuk pekerja Malaysia yang bekerja di dalam atau di luar Malaysia dan gaji asas sebulan untuk bukan warganegara yang bekerja di dalam Malaysia. Undang-undang tidak mentakrifkan apa yang terdiri daripada “yuran penempatan” dan penguatkuasaan peraturan ini kurang. Majoriti pekerja asing di Malaysia membayar yuran yang jauh lebih tinggi kepada ejen perekrutan, termasuk di negara asal mereka, yang menyumbang kepada kerentanan pekerja terhadap paksaan berasaskan hutang. Kerajaan juga mewajibkan majikan membayar levi pekerja asing, kos sekali bayar kepada kerajaan untuk mana-mana bukan warga Malaysia yang diambil oleh syarikat, bukannya memaksa pekerja menanggung kos tersebut. Kerajaan tidak melaporkan menyiasat mana-mana agensi pekerjaan kerana melanggar PEAA semasa tempoh pelaporan semasa atau sebelumnya. Kerajaan terus menggunakan sistem permohonan dalam talian untuk majikan memperbaharui permit kerja sementara pekerja mereka tanpa menggunakan orang tengah. Kerajaan menandatangani semula MOU dua hala dengan Bangladesh untuk membenarkan pekerja asing bekerja di Malaysia, yang menetapkan bahawa semua perbelanjaan perjalanan termasuk keperluan visa adalah tanggungjawab majikan Malaysia. Bagaimanapun, pemerhati melaporkan kebimbangan MOU itu tidak menangani tanggungjawab agensi perekrutan di Bangladesh, yang kadangkala menuntut yuran tambahan daripada pekerja yang menyumbang kepada paksaan berasaskan hutang. Pada April 2022, kerajaan secara rasmi menandatangani MOU yang dikemas kini dengan kerajaan Indonesia mengenai perekrutan pekerja pembantu rumah, yang tamat tempoh pada tahun 2016. Undang-undang pekerjaan Malaysia terus mengecualikan pekerja pembantu rumah daripada beberapa perlindungan, termasuk waktu bekerja maksimum dan gaji minimum kebangsaan.

Persatuan sivil terus memerhatikan kekurangan usaha yang mencukupi untuk memaklumkan pekerja asing tentang hak mereka dan peraturan buruh Malaysia. Kerajaan melaporkan ia menggaji 44 pemeriksa buruh yang memberi tumpuan kepada pemerdagangan orang untuk seluruh negara—penurunan daripada 94 pemeriksa yang diambil bekerja dalam tempoh pelaporan sebelumnya. Kerajaan menugaskan 30 daripada pemeriksa ini ke semenanjung Malaysia, tujuh ke Sarawak, dan tujuh ke Sabah di mana terletaknya sejumlah besar ladang kelapa sawit Malaysia. Kekurangan sumber yang mencukupi, termasuk pemeriksa buruh tambahan, menghalang usaha kerajaan untuk mengenal pasti pemerdagangan buruh dengan secukupnya dan menguatkuasakan larangan penahanan pasport yang dilakukan oleh majikan, yang masih berleluasa. Kerajaan menjalankan 27,836 pemeriksaan buruh sepanjang tempoh laporan, peningkatan daripada 24,294 pemeriksaan pada tahun sebelumnya. Pada tahun 2021, mahkamah buruh menyelesaikan 7,515 pertikaian buruh, mengarahkan majikan untuk memberi kembali pekerja gaji berjumlah $5 juta, dan mengenakan denda terhadap majikan yang melanggar undang-undang buruh dalam jumlah $1 juta. Perkara ini dibandingkan dengan 10,465 pertikaian buruh yang diselesaikan, RM18.06 juta dalam gaji tertahan yang diperintahkan dibayar kepada pekerja, dan RM499,570 denda yang dikenakan terhadap majikan pada tahun 2020.

Dasar pendaftaran kelahiran Malaysia telah menyebabkan lebih daripada 500,000 individu—termasuk kanak-kanak—dalam status tanpa kewarganegaraan, oleh itu mereka tidak dapat mengakses beberapa perkhidmatan kerajaan, termasuk pekerjaan yang sah dan sekolah kerajaan. Perkara ini meningkatkan kerentanan mereka kepada pemerdagangan. Undang-undang tidak membenarkan kerajaan memberikan suaka kepada orang tanpa kewarganegaraan atau berstatus pelarian. Keadaan ini menyebabkan lebih 180,000 pencari status pelarian dan pencari suaka di Malaysia, termasuk lebih 100,000 Rohingya, tidak boleh mendapatkan pekerjaan yang sah, lalu menyebabkan meningkatkan kerentanan mereka terhadap eksploitasi. Kerajaan tidak berusaha untuk mengurangkan permintaan terhadap seks komersial.

PROFIL PEMERDAGANGAN

Seperti yang dilaporkan dalam tempoh lima tahun yang lalu, pemerdagang orang mengeksploitasi mangsa rakyat Malaysia dan asing di Malaysia, dan pada tahap yang lebih rendah, pemerdagang mengeksploitasi mangsa dari Malaysia di luar negara. Majoriti besar mangsa adalah antara anggaran 1.4 juta yang didokumenkan dan lebih ramai lagi pekerja migran tanpa izin di Malaysia. Pekerja asing membentuk kira-kira 20 peratus daripada tenaga kerja Malaysia dan biasanya masuk secara sukarela—selalunya melalui “laluan tikus”—dari Bangladesh, Burma, Kemboja, Republik Rakyat China, India, Indonesia, Laos, Nepal, Filipina, Thailand dan Vietnam. Lebih daripada satu pertiga daripada semua pekerja asing bekerja dalam sektor pembuatan, dengan yang lain bekerja dalam pembinaan, pertanian dan pembantu rumah. Majikan, ejen pekerjaan dan subejen haram mengeksploitasi sesetengah migran dalam pemerdagangan buruh terutamanya melalui paksaan berasaskan hutang apabila pekerja tidak dapat membayar yuran untuk perekrutan dan perjalanan yang berkaitan. Sesetengah ejen di negara sumber buruh mengenakan yuran yang membebankan pekerja sebelum mereka tiba di Malaysia, dan ejen Malaysia mengenakan yuran tambahan selepas ketibaan—dalam beberapa kes yang membawa kepada buruh paksa melalui paksaan berasaskan hutang. Sindiket jenayah terancang yang besar bertanggungjawab untuk beberapa kes pemerdagangan. Majikan menggunakan amalan yang menunjukkan kerja paksa, seperti sekatan ke atas pergerakan, melanggar kontrak, penipuan gaji, serangan, ancaman pengusiran, pengenaan hutang yang besar, dan penahanan pasport—yang kekal meluas—untuk mengeksploitasi sesetengah pekerja migran dalam pemerdagangan buruh ladang sawit dan pertanian; di tapak pembinaan; dalam industri elektronik, pakaian dan produk getah; dan di rumah sebagai pembantu rumah. Undang-undang Malaysia membenarkan majikan memegang pasport pekerja dengan kebenaran pekerja, tetapi sukar untuk menentukan sama ada pekerja telah memberi kebenaran secara bebas, dan sesetengah majikan menyimpan pasport untuk menghalang pekerja menukar pekerjaan. Menurut tinjauan yang dibiayai kerajaan Malaysia dari Jun 2018-Januari 2019 mengenai kelaziman buruh paksa dan buruh kanak-kanak dalam sektor kelapa sawit, lapan daripada setiap 1,000 pekerja ladang sawit berada dalam situasi buruh paksa, dengan kadar kelaziman jauh lebih tinggi di Sarawak berbanding di Semenanjung Malaysia dan Sabah. Selain itu, laporan NGO tahun 2018 mendokumentasikan pelbagai petunjuk buruh paksa yang dikaitkan dengan pengeluaran minyak sawit di Malaysia, termasuk amalan paksaan seperti ancaman, keganasan, kekurangan kejelasan terma dan syarat pekerjaan, kebergantungan kepada majikan, kekurangan perlindungan oleh polis, ikatan hutang, yuran perekrutan yang tinggi, dan kerja lebih masa tanpa rela. Pemerdagang menggunakan hutang penyeludupan yang besar yang ditanggung oleh pelarian untuk dikenakan paksaan berasaskan hutang. Warganegara Republik Rakyat China (RRC) yang bekerja untuk projek pembinaan kerajaan RRC di Malaysia terdedah kepada buruh paksa.

Pemerdagang merekrut beberapa wanita dan gadis asing muda—terutamanya dari Asia Tenggara, juga terkini dari Nigeria—kononnya untuk kerja secara sah di restoran, hotel, dan salun kecantikan Malaysia, atau untuk perkahwinan yang diatur, tetapi sebaliknya memaksa mereka melakukan seks komersial. Pelarian, pencari suaka, dan individu tanpa kewarganegaraan yang tidak mempunyai keupayaan untuk mendapatkan pekerjaan yang sah di Malaysia juga terdedah kepada pemerdagangan seks dan buruh. Pemerdagang menggunakan tawaran palsu atau penipuan bantuan untuk merekrut pencari suaka Rohingya keluar dari kem pelarian di Bangladesh dan Indonesia untuk mengeksploitasi mereka di Malaysia, termasuk wanita dan gadis yang dipaksa terlibat dalam seks komersial. Pemerdagang juga mengeksploitasi sesetengah lelaki dan kanak-kanak, termasuk rakyat Malaysia, untuk seks komersial. Kerajaan Malaysia telah melaporkan, sejak tahun 2020, bahawa kanak-kanak terdedah kepada eksploitasi seksual dalam talian, termasuk beberapa kejadian pemerdagangan seks kanak-kanak. Pemerdagangan mengeksploitasi anak yatim dan kanak-kanak Malaysia daripada komuniti pelarian untuk mengemis paksa. Pemerdagangan semakin banyak mengeksploitasi wanita dan kanak-kanak Malaysia dalam kerja paksa. Kanak-kanak tanpa kewarganegaraan di Sabah terutamanya berisiko terlibat dalam kerja paksa dalam pengeluaran minyak sawit, industri perkhidmatan, dan mengemis paksa. Media melaporkan rakyat Malaysia lelaki dan perempuan muda membayar yuran perekrutan untuk pekerjaan bergaji tinggi yang dijanjikan, tetapi pemerdagang memindahkan mereka ke Kemboja dan mengeksploitasi mereka dan pihak berkuasa menangkap mereka kerana pelanggaran imigresen. Untuk memintas larangan kerajaan Indonesia terhadap kemasukan pekerja Indonesia ke 21 negara, sesetengah pekerja Indonesia menjadikan Malaysia transit secara sah dalam perjalanan ke negara-negara Timur Tengah, di mana pemerdagang mengeksploitasi sebahagiannya dalam kerja paksa.

Rasuah yang berterusan berkaitan proses untuk warga asing bekerja di Malaysia meningkatkan kos migrasi dan seterusnya meningkatkan kerentanan pekerja asing terhadap pemerdagangan melalui paksaan berasaskan hutang. Pegawai imigresen yang korup memudahkan pemerdagangan dengan menerima rasuah daripada orang tengah dan penyeludup di rentasan sempadan, termasuk di lapangan terbang. Sesetengah pegawai kerajaan mendapat keuntungan daripada rasuah dan penglibatan langsung dalam pemerasan dan eksploitasi migran.

###

Kedutaan A.S. di Malaysia