Kedutaan A.S. di Malaysia

Bahagian 1. Menghormati Integriti Orang, Termasuk Kebebasan daripada:

A. PENGAMBILAN NYAWA SEWENANG-WENANGNYA DAN PEMBUNUHAN LAIN YANG MENYALAHI UNDANG-UNDANG ATAU BERMOTIFKAN POLITIK

Terdapat laporan di sana sini tentang kerajaan atau ejennya melakukan pembunuhan sewenang-wenang atau menyalahi undang-undang, kebanyakannya dalam sistem penjara. Pertubuhan bukan kerajaan (NGO) Eliminating Deaths and Abuse in Custody Together menyatakan bahawa Dhan Bahdur, seorang warga Nepal berusia 26 tahun, meninggal dunia pada 31 Mei, lima hari selepas dia ditahan di Kuala Lumpur. NGO itu menyatakan polis tidak memberi tahu koroner mengenai kematian tersebut dengan tepat sebagaimana yang disyaratkan oleh undang-undang, dan meminta pihak berkuasa untuk membuat perincian mengenai kes itu secara terbuka. Pada bulan Ogos, Menteri Dalam Negeri Hamzah Zainudin mendedahkan bahawa 23 tahanan, termasuk dua kanak-kanak, mati di pusat tahanan imigresen dari Januari hingga Jun. Dalam laporan tahun 2018 mengenai kematian dalam tahanan, NGO Lawyers for Liberty menggambarkannya sebagai satu “sistem rosak yang menyokong pelaku jenayah-jenayah ini.”

Siasatan oleh Bahagian Siasatan Jenayah dalam Polis Diraja Malaysia terhadap penggunaan kekerasan maut oleh pegawai polis hanya berlaku jika Peguam Negara memulakan siasatan atau menyetujui permohonan untuk siasatan oleh anggota keluarga si mati. Apabila Peguam Negara mengarahkan siasatan rasmi, mahkamah koroner bersidang, dan perbicaraan terbuka kepada umum. Dalam kes seperti ini, mahkamah secara umum mengeluarkan “penghakiman terbuka”, yang bermaksud bahawa tidak akan ada tindakan lebih lanjut terhadap polis.

Pada bulan Julai Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Malaysia (SUHAKAM) mendesak agar dikeluarkan laporan kerajaan pada bulan September 2019 mengenai kubur besar Wang Kelian yang dijumpai di sepanjang sempadan Thailand pada tahun 2015. Menurut NGO yang menyiasat, sindiket jenayah rentas negara melakukan pembunuhan, penghapusan, perhambaan, pemenjaraan, penyeksaan, dan pemerkosaan sebagai sebahagian daripada “serangan meluas dan sistematik” terhadap pendatang Rohingya.

B. KEHILANGAN

Tidak ada laporan mengenai kehilangan oleh atau atas nama pihak berkuasa kerajaan.

Pada bulan Februari, SUHAKAM memulakan siasatan awam mengenai kehilangan paderi Kristian pada tahun 2016, Joshua Hilmy dan isterinya, Ruth Sitepu. Polis terus membuat sedikit kemajuan dalam siasatan mereka, dengan alasan kekurangan maklumat dalam kes tersebut. Seorang saksi memberi kenyataan bahawa Pastor Hilmy sebelum ini memberitahunya “pihak berkuasa agama mencarinya” kerana kepercayaan Kristiannya. Namun dia tidak diancam. Seorang lagi memberi kenyataan bahawa pasangan itu menerima ancaman melalui telefon sebelum kehilangan mereka. Siasatan SUHAKAM ditangguhkan pada bulan Mac setelah dua pesuruhjayanya positif COVID-19. Pada bulan Februari, Susanna Liew, isteri Pastor Raymond Koh, yang hilang pada tahun 2017, memulai tindakan sivil terhadap kerajaan dan beberapa pegawai kanan kerana gagal menyiasat penculikan suaminya secara berpatutan, menuduh mereka berlaku cuai, bersalah laku, dan melakukan konspirasi untuk mencederakan.

C. SEKSAAN DAN LAYANAN ATAU HUKUMAN LAIN YANG KEJAM, TIDAK BERPERIKEMANUSIAAN ATAU MENJATUHKAN MARUAH

Tiada undang-undang khusus melarang penyeksaan. Namun, undang-undang melarang “melakukan kecederaan parah” yang merangkumi penyeksaan. Lebih 60 kesalahan dikenakan hukuman sebat, kadangkala dikenakan bersama hukuman penjara. Hakim secara rutin menjatuhkan hukuman sebatan terhadap jenayah termasuk penculikan, rogol, samun, dan kesalahan bukan keganasan seperti pemilikan dadah, jenayah pecah amanah, penyeludupan pendatang, kesalahan imigresen dan lain-lain.

Kekebalan daripada tindakan undang-undang adalah masalah besar dalam pasukan keselamatan. Penderaan polis terhadap suspek dalam tahanan dan kurangnya akauntabiliti atas kesalahan tersebut kekal menjadi masalah serius.

Pada bulan Ogos, pentadbiran Perikatan Nasional menarik balik rang undang-undang yang telah diperkenalkan oleh kerajaan Pakatan Harapan pada bulan Julai 2019 untuk mewujudkan Suruhanjaya Aduan Salah Laku Polis dengan kuasa untuk mendisiplinkan salah laku polis, sebaliknya memperkenalkan rang undang-undang untuk Suruhanjaya Tingkah Laku Polis yang tidak mempunyai kuasa penguatkuasaan. NGO Transparency International Malaysia menggambarkan cadangan baru itu sebagai versi kurang bersengat daripada versi asal dan “tidak mempunyai taring.”

Menurut SUHAKAM, 15 orang mati di dalam lokap polis dan penjara dari tahun 2019 hingga September, sementara lebih daripada 55 individu mati di pusat tahanan imigresen. Kerajaan mendakwa bahawa kematian yang disebabkan oleh polis jarang terjadi, tetapi aktivis masyarakat sivil mempertikaikan dakwaan ini.

Undang-undang sivil dan jenayah mengecualikan hukuman sebat ke atas semua wanta dan lelaki berusia lebih daripada 50 tahun, kecuali jika disabitkan dengan kesalahan merogol. Kanak-kanak lelaki antara umur 10 hingga 18 tahun boleh menerima maksimum 10 sebatan dengan “rotan ringan” di mahkamah awam.

Sesetengah peruntukan undang-undang syariah negeri, yang mentadbir isu keluarga dan jenayah tertentu di bawah Islam dan terpakai kepada semua umat Islam, juga menetapkan hukuman sebat bagi kesalahan-kesalahan tertentu.  Wanita tidak dikecualikan daripada hukuman sebat di bawah undang-undang syariah, dan mahkamah-mahkamah di negara ini tidak menyelesaikan konflik antara perlembagaan, kanun jenayah, dan undang-undang syariah.

Undang-undang sivil di negeri Kelantan membenarkan mahkamah menjatuhkan hukuman sebatan terbuka atas kesalahan-kesalahan sivil tertentu. Namun tidak ada laporan tentang hukuman sebegitu.

Pada bulan Februari, Jasnih Ali, seorang pegawai polis bantuan di Lapangan Terbang Antarabangsa Kota Kinabalu, menuduh polis menyeksanya selama dua minggu ketika dalam tahanan berikutan penangkapannya pada tahun 2018 kerana menyeludup pendatang tanpa izin. Peguamnya mengatakan polis memukul Ali untuk mendapatkan pengakuan, dan penderaan itu berhenti hanya setelah Ali bersetuju untuk memberikan “kenyataan amaran” yang menyebutkan fakta-fakta bahawa dia ingin bergantung pada pembelaannya pada perbicaraan. Ali mengatakan pihak berkuasa memukulnya di muka, kepala dan badan, menendangnya di perut dan punggung, meludah ke mulutnya, memasukkan mop ke dalam mulutnya, dan menggunakan arus elektrik kepada kakinya, semuanya dilakukan sambil matanya ditutupi, tangannya digari di belakang, dan seluarnya dilondeh sehingga ke lutut.

Pada bulan Julai seorang hakim mahkamah tinggi mengetepikan keputusan mahkamah rendah dengan menambah hukuman penjara bagi 27 lelaki Rohingya, enam daripadanya remaja, kerana tiba di negara ini tanpa permit sah. Hakim menyatakan bahawa disebabkan defendan bukanlah pesalah tegar dan tidak melakukan tindakan keganasan, adalah “tidak berperikemanusiaan” untuk menjatuhkan hukuman sebat, selain daripada status pelarian mereka memberi mereka perlindungan antarabangsa daripada penganiayaan. Sebelumnya, kumpulan hak asasi manusia telah meminta mahkamah tidak memberi hukuman sebat, dan menganggap hukuman itu kejam dan tidak berperikemanusiaan.

Pada bulan Oktober laman berita internet Malaysian Insight, yang memetik laporan daripada bekas tahanan dan badan pengawasan, melaporkan bahawa “penyeksaan oleh kakitangan penjara berleluasa” di penjara dan bahawa tahanan mengalami serangan seksual. “Ia bukannya seperti kamu dihukum kerana melakukan sedikit kesalahan. Mereka akan memukul kamu tanpa alasan… mereka akan menggunakan baton dan tempat kegemaran mereka adalah di perut, kaki, dan punggung,” kata seorang bekas tahanan kepada media. Seorang bekas tahanan transgender menyebut komunitinya sebagai kelompok yang paling rentan dalam sistem penjara, dipaksa memberikan seks kepada penjaga penjara sebagai balasan keselamatan: “Adakah kami mempunyai pilihan? Tidak, kami tiada pilihan. Mereka akan meminta kamu melakukan semua jenis aksi seks. Kadang-kadang ia berlaku tiga kali sehari. Sekiranya kami keluar dan membuat laporan, siapa yang akan mempercayai cerita kami? “ Sevan Doraisamy, pengarah eksekutif NGO hak asasi manusia Suaram, menyatakan bahawa kerajaan mesti memandang serius aduan tersebut dan membenarkan penyiasat bebas daripada SUHAKAM dan Suruhanjaya Integriti Agensi Penguatkuasaan melakukan siasatan segera.

KEADAAN PENJARA DAN PUSAT TAHANAN

Keadaan di penjara dan pusat tahanan boleh menjadi teruk dan mengancam nyawa.

Kerajaan, sebagai sebahagian daripada larangan pergerakannya akibat pandemik COVID-19, menjalankan operasi membanteras pendatang, terutama Rohingya, yang dimasukkan ke pusat tahanan untuk “kuarantin.” Pada bulan Mei, media dan kumpulan hak asasi manusia melaporkan penangkapan besar-besaran dan peningkatan jumlah kes COVID-19 yang disahkan di pusat-pusat tersebut.

Pada bulan Ogos, Suaram melaporkan bahawa kematian dalam tahanan imigresen “kekal serius” meningkat dari 24 pada tahun 2018 menjadi 55 pada tahun 2019.

Keadaan Fizikal: Kesesakan di penjara dan pusat tahanan imigresen, terutama di kemudahan berhampiran bandar-bandar besar, kekal menjadi masalah serius. Menurut Kementerian Dalam Negeri, 20 daripada 37 penjara di negara ini penuh sesak. Di Selangor, Kuala Lumpur, dan Kelantan, penjara penuh sesak sebanyak 45 hingga 50 peratus. Menurut World Prison Brief, pada bulan Disember 2019 negara ini memiliki 75,000 banduan di 52 penjara yang direka untuk menahan hanya 52,000.

Pada 29 Mei, Suaram menyenaraikan jumlah kematian yang sangat tinggi di kemudahan penahanan imigresen, dengan kebanyakan kematian disebabkan oleh faktor kesihatan dan perubatan.

Sehingga Oktober, 8 peratus daripada kes positif COVID-19 di Malaysia adalah tahanan penjara dan kakitangan penjara. Bekas timbalan menteri pertahanan Liew Chin Tong menyatakan bahawa pandemik COVID-19 mengubah penjara menjadi “perangkap maut” yang diburukkan lagi oleh masalah kesesakan. Sebuah penjara negeri Sabah mencatatkan lebih daripada 60 peratus tahanan diuji positif untuk COVID-19.

Pentadbiran: Undang-undang membenarkan penyiasatan terhadap tuduhan penganiayaan; bagaimanapun, ini tidak selalunya berjalan dari segi amalan. Pegawai yang didapati bertanggungjawab atas kematian dalam tahanan pada umumnya tidak menghadapi hukuman.

Pihak berkuasa mengehadkan hak untuk mengamalkan agama bagi mereka yang bukan berfahaman Sunni, yang amalan mereka diharamkan oleh kerajaan sebagai “sesat.”

Pemantauan Bebas: Pihak berkuasa umumnya tidak membenarkan NGO dan media untuk memantau keadaan penjara; undang-undang membenarkan hakim untuk melawat penjara untuk memeriksa keadaan dan bertanya tentang keadaan penjara kepada tahanan dan pegawai penjara. Suruhanjaya Integriti Agensi Penguatkuasaan, Jawatankuasa Antarabangsa Palang Merah, dan SUHAKAM memantau penjara berdasarkan kes demi kes.

Pada bulan Ogos, kerajaan baharu meninggalkan rang undang-undang 2019 untuk menubuhkan Suruhanjaya Aduan Salah Laku Polis, dan sebaliknya mengemukakan rang undang-undang yang jauh lebih lemah. Organisasi masyarakat sivil melihat ini sebagai tanda kerajaan tidak serius terhadap suruhanjaya bebas.

Kerajaan baru tidak memberikan izin kepada Pejabat Pesuruhjaya Tinggi PBB untuk Pelarian (UNHCR) akses ke kemudahan tahanan di mana buruh migran dan pelarian ditahan.

Penambahbaikan: Polis mengumumkan pada bulan Januari sebuah projek perintis untuk menubuhkan unit perubatan penjagaan di lima kemudahan penahanan sebagai sebahagian daripada usaha untuk mencegah kematian dalam tahanan.

D. PENANGKAPAN ATAU PENAHANAN SEWENANG-WENANG

Undang-undang melarang penangkapan dan penahanan sewenang-wenang dan memberi hak kepada sesiapa sahaja untuk mencabar undang-undang penangkapan atau penahanan di mahkamah, dan kerajaan umumnya mematuhi keperluan ini.

Polis boleh menggunakan undang-undang tahanan pencegahan tertentu secara tanpa waran, atau semakan kehakiman selama tempoh dua tahun, yang boleh diperbaharui untuk tempoh masa tak terbatas untuk menahan orang yang disyaki melakukan keganasan, jenayah terancang, aktiviti kongsi gelap, dan pengedaran dadah atau pemerdagangan orang.  Walau bagaimanapun, dalam tempoh tujuh hari dari hari mula ditahan, pihak polis perlu mengemukakan sebab penahanan kepada pendakwa raya. Sekiranya pendakwa bersetuju “terdapat bukti yang mencukupi untuk mewajarkan” penahanan berterusan dan siasatan lanjut, pegawai siasatan carian fakta yang dilantik oleh Menteri Dalam Negeri mesti melaporkan dalam tempoh 59 hari kepada lembaga penahanan yang dilantik oleh Yang di-Pertuan Agong. Lembaga penahanan boleh memperbaharui perintah tahanan atau mengenakan suatu perintah untuk mengehadkan tempat kediaman suspek, perjalanan, akses kepada kemudahan komunikasi dan penggunaan internet selama maksimum lima tahun. Dalam kes lain, undang-undang mengizinkan penahanan penyiasatan hingga 28 hari untuk mencegah suspek jenayah daripada melarikan diri atau memusnahkan bukti semasa siasatan. Pada bulan Ogos, Suaram melaporkan bahawa 1,032 individu ditahan tanpa perbicaraan di bawah undang-undang keselamatan.

Pada bulan November, Menteri Dalam Negeri Hamzah Zainudin melaporkan kepada parlimen bahawa 756 kanak-kanak ditahan di pusat tahanan imigresen. Daripada kanak-kanak ini, 405 ditahan tanpa penjaga, termasuk 326 kanak-kanak warga Burma. Koordinator Lawyers for Liberty, Zaid Malek mengecam penahanan berterusan kanak-kanak sebagai “tidak berperikemanusiaan,” dengan menyatakan bahawa “tidak dapat difahami mengapa pihak berkuasa menganggapnya sesuai dan wajar untuk menahan ratusan kanak-kanak migran dan pelarian… di pusat-pusat penahanan yang terlalu padat semasa pandemik kesihatan di seluruh dunia.” Undang-undang imigresen membenarkan pihak berkuasa menangkap dan menahan bukan warganegara selama 30 hari, sementara menunggu keputusan pengusiran.

Pada bulan November aktivis pelajar Wong Yan Ke ditangkap kerana “menghalang polis menjalankan tugas mereka” dengan merakam video langsung Facebook mengenai serbuan di kediaman seorang pelajar Universiti Malaya, berhubung dengan siasatan hasutan terhadap pernyataan yang dibuat oleh kumpulan pelajar yang mempersoalkan peranan raja. Selepas ditahan semalam di lokap polis, Wong dipindahkan ke pusat tahanan dan dibebaskan pada hari itu. Wong mengkritik polis kerana “penangkapan dan penahanan sewenang-wenangnya.” NGO Lawyers for Liberty menyatakan keprihatinannya terhadap penangkapan itu, dengan alasan bahawa undang-undang itu “tidak boleh digunakan sebagai peruntukan menyeluruh untuk hanya menangkap orang yang merakam tindakan polis.” Tuduhan itu mengenakan hukuman maksimum penjara satu bulan, denda, atau kedua-duanya. Satu tarikh mahkamah ditetapkan pada bulan Februari 2021.

PROSEDUR PENAHANAN DAN LAYANAN TERHADAP TAHANAN

Undang-undang membenarkan polis untuk menangkap dan menahan individu atas beberapa kesalahan tanpa waran, bahkan di luar situasi jenayah yang sedang berjalan atau keadaan mendesak lain. Untuk memudahkan penyiasatan, polis boleh menahan seorang suspek selama 24 jam, yang dapat dilanjutkan selama maksimum 14 hari dengan perintah mahkamah berdasarkan peruntukan undang-undang jenayah umum. NGO melaporkan amalan polis untuk membebaskan suspek dan kemudian menahan semula mereka dengan cepat untuk meneruskan penahanan siasatan tanpa meminta kebenaran mahkamah.

Sesetengah NGO menegaskan bahawa pendekatan polis yang “tangkap dahulu, siasat kemudian” berlaku secara berleluasa, terutamanya dalam kes yang melibatkan tuduhan keganasan. Mengikut undang-undang seseorang mesti diberitahu mengenai alasan penahanan oleh pegawai yang menahan.

Jaminan biasanya tersedia untuk orang yang dituduh melakukan jenayah yang tidak boleh dihukum penjara seumur hidup atau hukuman mati. Jumlah dan ketersediaan jaminan adalah mengikut budi bicara hakim. Orang yang diberi jaminan biasanya mesti menyerahkan pasport mereka kepada mahkamah.

Polis mesti memberitahu tahanan mengenai hak untuk menghubungi ahli keluarga dan berunding dengan peguam pilihan mereka. Walau bagaimanapun, polis seringkali menafikan akses tahanan kepada peguam dan menyoal suspek tanpa membenarkan kehadiran peguam.  Polis mewajarkan amalan ini sebagai perlu untuk mengelakkan gangguan dalam siasatan yang sedang berjalan, dan mahkamah umumnya membenarkan amalan ini.

Walaupun pihak berkuasa secara amnya menganggap komunikasi peguam-klien sebagai hak istimewa, pegawai Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia (SPRM) boleh menyoal peguam yang mengiringi klien mereka untuk perbicaraan suruhanjaya (tanpa arahan mahkamah) mengenai interaksi mereka dengan pelanggan mereka dan kandungan perbincangan mereka.

Polis kadangkala tidak membenarkan perjumpaan segera tahanan dengan anggota keluarga atau pelawat lain.

Undang-undang membenarkan penahanan seorang saksi material dalam kes jenayah jika orang itu berkemungkinan melarikan diri.

Penahanan Sembarangan: Pihak berkuasa kadangkala menggunakan kuasa mereka untuk menakut-nakutkan dan menghukum pihak yang melawan kerajaan. Aktivis dan pengkritik kerajaan sering ditangkap pada larut malam, disoal siasat selama berjam-jam, dan direman dalam tempoh yang panjang, walaupun mereka akhirnya tidak didakwa atas kesalahan. Pada bulan Julai, menurut NGO Center for Combat Corruption and Cronyism (C4), polis melakukan penahanan pada lewat malam terhadap aktivis antikorupsi dan sosial K. Sudhagaran Stanley di rumahnya, yang C4 melabelkan tindakan “dingin” yang bertujuan menanamkan ketakutan dan membisu suara yang kritikal terhadap pentadbiran negara ini.”

Tahanan Praperbicaraan: Pusat Kajian Penjara Antarabangsa melaporkan bahawa tahanan praperbicaraan merangkumi sekitar 27 peratus populasi penjara pada tahun 2018. Mahkamah yang penuh sesak dan kekurangan pekerja sering mengakibatkan penahanan praperbicaraan yang panjang, kadang-kadang berlangsung selama beberapa tahun.

E. PENAFIAN PERBICARAAN AWAM YANG ADIL

Tiga perkara dalam perlembagaan memperuntukkan asas bagi suatu penghakiman bebas. Namun peruntukan perlembagaan yang lain, undang-undang yang menyekat semakan penghakiman, dan pengaruh eksekutif ke atas pelantikan kehakiman mengehadkan kebebasan kehakiman dan mengukuhkan pengaruh eksekutif ke atas sistem kehakiman.  Badan kehakiman sering mengalah kepada pihak polis atau pihak berkuasa eksekutif dalam kes yang dianggap oleh pihak-pihak ini sebagai mempengaruhi kepentingan mereka.

Anggota Majlis Peguam Malaysia, perwakilan NGO, dan pemerhati lain menyatakan keprihatinan serius mengenai batasan yang ketara terhadap kebebasan kehakiman, dengan menyebut sejumlah contoh keputusan mahkamah yang dibuat sewenang-wenang, pendakwaan terpilih, dan layanan istimewa terhadap beberapa litigan dan peguam. Perwakilan dari kumpulan-kumpulan ini berpendapat bahawa garis antara eksekutif, badan kehakiman, dan negara sangat kabur dan bahawa badan kehakiman perlu menggunakan lebih banyak kebebasan dan tidak berat sebelah.

Pada bulan Ogos, Ketua Hakim Negara Tengku Maimun Tuan Mat mengeluarkan notis tunjuk sebab kepada hakim mahkamah rayuan Hamid Sultan Abu Backer yang meminta agar dia menjelaskan pernyataan afidavit yang dikemukakannya pada Februari 2019 sebagai sebahagian daripada tuntutan mahkamah terhadap bekas ketua hakim Richard Malanjum. Dalam afidavit itu, Hamid menuduh campur tangan kerajaan dalam keputusan kehakiman sebelumnya dan keterlibatan hakim dalam kes palsu yang dirancang untuk memberi ganjaran kepada penyokong kerajaan dengan nilai penyelesaian yang besar. Permintaan Hamid untuk perbicaraan terbuka ditolak, yang menyebabkan Suaram mempersoalkan lagi kebebasan badan kehakiman; perbicaraan ini ditangguhkan kerana COVID-19.

Banyak yang menganggap sabitan bekas perdana menteri Najib Razak pada 28 Julai, yang kerajaannya dilaporkan menyalahgunakan sekurang-kurangnya $4.5 bilion dana pelaburan negara, dalam perbicaraan rasuah pertama sebagai kemenangan (lihat bahagian 4.). Bagaimanapun, para pemimpin NGO menyatakan bahawa keputusan itu tidak boleh dilihat sebagai tanda positif kebebasan kehakiman. Suaram menegaskan, “Mahkamah Tinggi adalah tempat terburuk untuk menentukan kebebasan kehakiman kerana terdapat hakim yang sangat berbeza dan semuanya dapat dipatahkan selepas rayuan.”

PROSEDUR PERBICARAAN

Perlembagaan memperuntukkan perbicaraan yang adil dan terbuka, dan badan kehakiman secara amnya menegakkan hak ini. Sistem undang-undang sivil berlandaskan “common law” Britain dan defendan dianggap tidak bersalah sehingga terbukti bersalah. Defendan berhak untuk diberitahu segera mengenai tuduhan terhadap mereka, untuk perbicaraan tepat pada waktunya, dan untuk hadir pada perbicaraan mereka. Defendan berhak untuk berkomunikasi dengan peguam pilihan mereka atau mempunyai peguam yang dilantik dengan perbelanjaan awam sekiranya mereka menghadapi tuduhan yang membawa hukuman mati. Defendan juga boleh memohon untuk pembela awam dalam kes-kes tertentu yang lain.

Menurut Majlis Peguam Malaysia, para terdakwa pada umumnya mempunyai waktu dan kemudahan yang mencukupi untuk menyiapkan pembelaan sekiranya mereka mempunyai saluran untuk mendapatkan nasihat peguam. Jika tidak, defendan mesti bergantung pada bantuan undang-undang dan jumlah masa untuk mempersiapkan perbicaraan adalah mengikut budi bicara hakim. Pihak berkuasa memberikan alih bahasa percuma kepada defendan dalam bahasa Mandarin, Tamil, dan beberapa dialek lain yang biasa digunakan dari masa didakwa hingga semua rayuan. Hak untuk menghadap saksi dibatasi oleh peruntukan yang membolehkan identiti saksi pendakwaan dirahsiakan daripada pihak pembelaan sebelum perbicaraan, yang menghalang pemeriksaan balas terhadap saksi tersebut. Defendan boleh mengemukakan saksi dan bukti bagi pihak mereka. Penemuan praperbicaraan yang terhad dalam kes jenayah juga menghalang pembelaan. Peraturan ketat untuk bukti digunakan dalam mahkamah. Defendan tidak boleh dipaksa untuk memberi keterangan atau mengaku bersalah.

Defendan dapat merayu atas keputusan mahkamah kepada mahkamah yang lebih tinggi, tetapi hanya jika rayuan itu menimbulkan persoalan undang-undang atau jika keadaan material menimbulkan keraguan yang wajar mengenai sabitan atau hukuman. Majlis Peguam Malaysia mendakwa sekatan ini berlebihan.

Dalam kes-kes yang berkaitan dengan keganasan atau keamanan negara, undang-undang membenarkan polis menahan orang, malah selepas dibebaskan, terhadap kemungkinan rayuan oleh pihak pendakwaan.

Banyak NGO mengadu wanita tidak mendapat layanan adil dari mahkamah syariah, terutama dalam kes perceraian dan hak penjagaan anak (lihat bahagian 6).

BANDUAN DAN TAHANAN POLITIK

Tidak ada laporan mengenai banduan atau tahanan politik.

PROSEDUR DAN REMEDI KEHAKIMAN SIVIL

Individu atau organisasi boleh menyaman kerajaan dan pegawai di mahkamah atas tuduhan pelanggaran hak asasi manusia; namun, tunggakan kes yang besar sering mengakibatkan kelewatan tindakan sivil, sehingga merugikan plaintif. Mahkamah semakin menggalakkan penggunaan mediasi dan timbang tara untuk mempercepat penyelesaian.

F. GANGGUAN SEWENANG-WENANG ATAU MENYALAHI UNDANG-UNDANG TERHADAP PRIVASI, KELUARGA, TEMPAT KEDIAMAN, ATAU PIHAK BERHUBUNGAN

Undang-undang melarang tindakan sedemikian; namun, kadangkala pihak berkuasa melanggar privasi rakyat. Di bawah undang-undang keselamatan negara, polis boleh memasuki dan menggeledah rumah orang yang disyaki mengancam keselamatan negara tanpa waran. Kerajaan mengawasi internet dan mengancam akan menahan siapa pun yang mengirim atau menyiarkan kandungan yang dianggap oleh kerajaan sebagai ancaman terhadap ketenteraman atau keselamatan awam (lihat bahagian 2.a.).

Pihak berkuasa Islam boleh memasuki premis persendirian tanpa waran untuk menangkap orang Islam yang disyaki melakukan kesalahan seperti perjudian, pengambilan alkohol, dan hubungan seksual di luar perkahwinan.

Kerajaan tidak mengiktiraf perkahwinan antara orang Islam dan bukan Islam dan menganggap anak-anak yang dilahirkan daripada penyatuan tersebut haram.

Pada bulan Februari Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa Jabatan Pendaftaran Negara tidak terikat dengan perintah yang dikeluarkan oleh Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan, sebuah badan kerajaan yang bertanggungjawab mengeluarkan fatwa mengenai isu-isu kepentingan nasional, mengenai kes di negeri Johor, kerana negeri itu belum mewartakan (menerbitkan) fatwa kebangsaan yang melarang pendaftaran nama bapa bagi anak Islam yang dilahirkan atau dikandung kurang daripada enam bulan selepas perkahwinan ibu bapa. Mahkamah Persekutuan juga berpendapat bahawa dalam hal ini jabatan boleh memutuskan untuk tidak mencatatkan nama bapa berbanding menggunakan “bin Abdullah” atau “binti Abdullah” nama yang biasanya digunakan untuk anak-anak yang diisytiharkan haram, sekaligus menghapuskan sumber stigma sosial yang sudah lama.

Bahagian 4. Korupsi dan Kekurangan Ketelusan dalam Kerajaan

Undang-undang memperuntukkan penalti untuk rasuah oleh pegawai kerajaan. Sebelum perubahan kerajaan pada bulan Februari, kerajaan mendakwa beberapa bekas pegawai kerajaan dengan rasuah, termasuk mantan Perdana Menteri. Akan tetapi masih terdapat persepsi luas tentang korupsi dan kronisme yang meluas di institusi kerajaan. Media melaporkan banyak kes dakwaan rasuah kerajaan.

Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia bertanggungjawab untuk menyiasat rasuah di kedua-dua badan swasta dan awam tetapi tidak mempunyai kuasa pendakwaan. Ketua Audit Negara bertanggungjawab, seperti yang ditetapkan dalam perlembagaan, untuk mengaudit akaun kerajaan persekutuan dan negeri, agensi kerajaan, dan pihak berkuasa kerajaan yang lain.

Korupsi: Dalam perbicaraan jenayah pertama dalam sejarah negara yang melibatkan seorang bekas perdana menteri, pada bulan Julai mahkamah tinggi telah menjatuhkan hukuman ke atas Najib Razak atas semua tujuh tuduhan yang didakwa terhadapnya dalam satu daripada lima perbicaraan rasuah yang berkaitan dengan skandal dana pelaburan 1Malaysia Development Berhad (1MDB). Najib dituduh berhubung pemberian jaminan kerajaan atas pinjaman daripada dana persaraan negara itu kepada anak syarikat 1MDB, penyalahgunaan dana, dan pengubahan wang haram. Saman yang difailkan terhadap isteri Najib, Rosmah Mansor atas 19 tuduhan pengubahan wang haram dan pengelakan cukai masih dijalankan.

Pada bulan Mei, mahkamah sesyen membenarkan Riza Aziz, anak tiri kepada Najib, pelepasan tanpa pembebasan berhubung lima tuduhan pengubahan wang haram hampir $250 juta daripada dana pelaburan 1MDB. Sebagai sebahagian daripada perjanjian, Riza akan mengembalikan aset bernilai $108 juta. Bekas Peguam Negara Tommy Thomas, yang memulai dakwaan terhadap Riza dan Najib, menyebutnya “perjanjian bagus untuk Riza tetapi tidak bagus bagi Malaysia.” Banyak anggota komuniti undang-undang mengecam keputusan mahkamah ini.

Pada bulan Jun, mahkamah tinggi membebaskan mantan ketua menteri Sabah Musa Aman atas semua 46 tuduhan jenayah rasuah dan pengubahan wang haram terhadapnya, dengan alasan kegagalannya mendapatkan dokumen perbankan utama dan ketiadaan beberapa saksi. Musa didakwa pada tahun 2018 dengan 35 tuduhan menerima suapan berjumlah RM243 juta. Pada tahun 2019 dia didakwa dengan 16 tuduhan pengubahan wang haram yang melibatkan RM160 juta.

Menurut Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia, pihak berkuasa menahan 867 pegawai kerajaan kerana korupsi dan rasuah dari Januari 2019 hingga September 2020.

Dedahan Kewangan: Ahli kabinet mesti mengisytiharkan aset mereka kepada Perdana Menteri. Penjawat awam kanan perlu mengisytiharkan aset mereka kepada Ketua Setiausaha Negara. Penjawat awam junior mesti mengisytiharkan aset mereka kepada ketua jabatan mereka. Aset, liabiliti, dan kepentingan yang diisytiharkan pegawai kerajaan mestilah jelas dan tidak termasuk aset dan pendapatan pasangan dan anak yang masih dalam tanggungan, kecuali dalam kes ahli parlimen. Pegawai kerajaan mesti mengisytiharkan aset mereka setiap tahun, tetapi tidak ketika memulakan atau berhenti daripada jawatan mereka. Mereka yang menolak atau gagal untuk mengisytiharkan aset mereka menghadapi tindakan tatatertib dan tidak layak untuk dinaikkan pangkat. Pengisytiharan seperti itu dibuat kepada umum.

Pada bulan Mac, Perdana Menteri Muhyiddin mengumumkan bahawa semua wakil rakyat dalam kerajaan perlu mengisytiharkan aset mereka dalam tiga bulan dari tarikh mereka dilantik. Pada bulan Julai, kerajaan mengeluarkan maklumat mengenai semua aset yang diisytiharkan secara terbuka. Sehingga Ogos, 57 daripada 70 pegawai kerajaan dalam kerajaan Perikatan Nasional mempunyai pendapatan bulanan dan jumlah aset yang disenaraikan di portal Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia, yang dapat diakses oleh orang ramai.

Bahagian 7. Hak Pekerja

A. KEBEBASAN PERSATUAN DAN HAK UNTUK TAWAR MENAWAR KOLEKTIF

Undang-undang memperuntukkan kebebasan yang terhad untuk persatuan dan untuk beberapa kategori pekerja untuk menubuhkan dan menyertai kesatuan sekerja, tertakluk kepada pelbagai sekatan undang-undang dan amalan. Undang-undang memperuntukkan hak untuk mogok dan tawar menawar kolektif, tetapi kedua-duanya adalah sangat terhad. Undang-undang melarang majikan daripada mengganggu kegiatan kesatuan sekerja, termasuk pembentukan kesatuan. Undang-undang melarang majikan daripada menghukum pekerja kerana terlibat dalam aktiviti kesatuan yang sah dan mengarah majikan mengembalikan jawatan pekerja yang dipecat kerana aktiviti kesatuan.

Undang-undang melarang pegawai tentera dan polis, pekerja bersara atau diberhentikan daripada menyertai kesatuan. Undang-undang juga mengehadkan penubuhan kesatuan untuk pekerja dalam perdagangan, pekerjaan atau industri yang sama. Pekerja asing boleh menyertai kesatuan sekerja tetapi tidak boleh memegang jawatan kesatuan, kecuali jika mereka mendapatkan kebenaran daripada Kementerian Sumber Manusia. Memandangkan ketiadaan hubungan pekerjaan langsung dengan pemilik tempat kerja, pekerja kontrak tidak boleh membentuk kesatuan dan tidak boleh berunding atau mendapat manfaat daripada perjanjian tawar menawar kolektif.

Ketua Pengarah Kesatuan Sekerja dan Menteri Sumber Manusia boleh menolak pendaftaran atau menarik balik pendaftaran sesetengah kesatuan tanpa semakan kehakiman. Masa yang diperlukan untuk kesatuan diiktiraf masih mengambil masa lama dan tidak dapat diramalkan. Pegawai kesatuan melahirkan kekecewaan mengenai kelewatan dalam penyelesaian pertikaian pengiktirafan kesatuan; permohonan sedemikian selalunya ditolak. Sekiranya permintaan pengiktirafan kesatuan diluluskan, majikan kadangkala mencabar keputusan di mahkamah, yang membawa kepada kelewatan bertahun lamanya dalam mengiktiraf kesatuan.

Kebanyakan pekerja sektor swasta mempunyai hak untuk tawar menawar kolektif. Namun rundingan ini tidak termasuk isu pemindahan, kenaikan pangkat, pelantikan, pemecatan, atau pengembalian semula kerja. Undang-undang menyekat tawar menawar kolektif dalam industri “perintis” yang dikenal pasti oleh kerajaan sebagai keutamaan pertumbuhan, termasuk pelbagai bidang teknologi tinggi. Kesatuan sekerja di syarikat yang diberi status perintis tidak boleh merundingkan terma dan syarat yang lebih menguntungkan daripada peruntukan yang ditetapkan dalam undang-undang perburuhan kecuali disetujui oleh menteri sumber manusia. Pekerja sektor awam mempunyai hak tawar menawar kolektif, walaupun sesetengahnya hanya boleh meluahkan pendapat mengenai upah dan keadaan bekerja dan bukannya tawar menawar secara aktif. Kelewatan yang lama terus berlaku dalam layanan terhadap tuntutan kesatuan untuk mendapatkan pengiktirafan untuk tujuan tawar menawar kolektif. Kerajaan juga mempunyai hak untuk memaksa timbang tara dalam kes rundingan tawar-menawar kolektif yang gagal.

Mogok sektor swasta sangat dihadkan. Undang-undang memperuntukkan hukuman yang tetap untuk mogok aman. Undang-undang melarang mogok umum, dan kesatuan sekerja tidak boleh mogok untuk pertikaian yang berkaitan dengan pendaftaran kesatuan sekerja atau pemecatan yang tidak sah. Pekerja tidak boleh mogok dalam pelbagai industri yang dianggap “penting” dan mereka tidak boleh melakukan mogok apabila pertikaian sedang dipertimbangkan di Mahkamah Perusahaan. Pegawai kesatuan mendakwa syarat perundangan yang dikenakan untuk mogok hampir tidak mungkin dapat dipenuhi. Mogok besar terakhir berlaku pada tahun 1962.

Kerajaan tidak bersungguh-sungguh menguatkuasakan undang-undang melarang majikan daripada menghukum pekerja kerana terlibat dalam aktiviti kesatuan yang sah dan mengarah majikan mengembalikan jawatan pekerja yang dipecat kerana aktiviti kesatuan. Penalti termasuk denda tetapi jarang dinilai dan tidak setimpal dengan undang-undang lain yang melibatkan penafian untuk hak sivil, seperti diskriminasi.

Pada bulan Jun, lima anggota Kesatuan Pekerja Nasional dalam Sokongan Hospital dan Perkhidmatan Bersekutu ditangkap ketika melakukan tunjuk perasaan secara aman terhadap dakwaan taktik mengganggu kesatuan mereka oleh majikan. Pegawai Kesatuan mendakwa syarikat itu menghalang pekerja daripada menguji COVID-19, gagal menyediakan peralatan pelindung diri yang sepatutnya, dan menahan elaun khas bulanan kerajaan bernilai RM600 untuk pekerja barisan hadapan. Pegawai kesatuan selanjutnya menuduh syarikat itu melarang perbincangan yang berkaitan dengan kesatuan antara jawatankuasa pekerja di tempat kerja dengan pekerja, intimidasi, dan perubahan jadual kerja dan lokasi pekerja kesatuan secara sewenang-wenangnya untuk mengurangkan pendapatan mereka. Lima orang aktivis dibebaskan pada hari berikutnya. Pada bulan Oktober, mahkamah majistret menjatuhkan tuduhan terhadap aktivis-aktivis ini kerana melanggar perintah kawalan pergerakan bersyarat dengan berkumpul di hadapan premis majikan “untuk tujuan sosial.”

Kebebasan bergaul dan perundingan bersama tidak dihormati sepenuhnya. Kesatuan peringkat kebangsaan dilarang. Kerajaan membenarkan tiga persekutuan kesatuan mengikut wilayah serantau–Semenanjung Malaysia, Sabah dan Sarawak–untuk beroperasi. Kesatuan-kesatuan ini melaksanakan sebahagian besar tanggungjawab kesatuan sekerja pada peringkat kebangsaan walaupun mereka tidak boleh melakukan tawar menawar bagi pihak kesatuan tempatan. Kongres Kesatuan Sekerja Malaysia ialah sebuah “persatuan” berdaftar bagi kesatuan sekerja dalam kedua-dua sektor swasta dan kerajaan yang tidak mempunyai hak untuk tawar menawar kolektif atau mogok tetapi boleh memberikan sokongan teknikal kepada ahli gabungannya. Sesetengah pertubuhan pekerja adalah bebas daripada kerajaan, parti politik, dan majikan, tetapi kesatuan yang dikuasai majikan atau kesatuan “kuning” dilaporkan menjadi kebimbangan.

Ketidakmampuan kesatuan untuk menyediakan lebih daripada perlindungan yang terhad untuk pekerja, terutamanya pekerja asing yang terus menghadapi ancaman pengusiran, dan kelaziman diskriminasi antikesatuan tidak menggalakkan pekerja menyertai kesatuan sekerja. Dalam sesetengah keadaan, syarikat dilaporkan mengganggu pemimpin kesatuan yang mahukan pengiktirafan. Sesetengah kesatuan sekerja melaporkan bahawa kerajaan menahan atau menyekat pergerakan sesetengah ahli kesatuan di bawah undang-undang yang membenarkan penahanan sementara tanpa mendakwa tahanan melakukan jenayah. Kesatuan sekerja menegaskan sesetengah pekerja ditahan gaji mereka atau diberhentikan kerana aktiviti berkaitan kesatuan.

Pada bulan Oktober, mahkamah rayuan membatalkan keputusan mahkamah tinggi ke atas pemecatan seorang pemimpin kesatuan sekerja kerana mengeluarkan pernyataan yang mengetengahkan penderitaan pekerja dan menyeru peletakan jawatan CEO berkenaan sebagai tidak sah. Mahkamah rayuan mengetepikan award itu kepada pemimpin kesatuan sekerja atas kesalahan penamatan RM210,000 dan sebaliknya memerintahkan pemimpin kesatuan sekerja itu membayar RM5,000 kepada majikan MAS Airlines dengan kos.

B. LARANGAN BURUH PAKSA ATAU WAJIB

Undang-undang melarang segala bentuk buruh paksa atau wajib. Lima agensi, termasuk Jabatan Tenaga Kerja dalam Kementerian Sumber Manusia, mempunyai kuasa penguatkuasaan di bawah undang-undang, tetapi pegawai mereka tidak sentiasa aktif mencari petunjuk buruh paksa. Pertubuhan NGO terus mengkritik kekurangan sumber yang khusus untuk penguatkuasaan undang-undang.

Kerajaan tidak menguatkuasakan undang-undang secara berkesan untuk melarang buruh paksa dalam beberapa kes, dan denda yang tinggi sebagai penalti tidak setimpal dengan jenayah serius yang lain, seperti penculikan.

Pada tahun 2018 kerajaan menubuhkan Jawatankuasa Bebas untuk Pekerja Asing bagi menyediakan pelan reformasi komprehensif kepada kerajaan mengenai pengurusan pekerja asing dan dasar buruh. Jawatankuasa itu menyampaikan laporan terakhirnya kepada kabinet pada bulan Julai 2019 dengan 40 cadangan mengenai penyelarasan dasar yang berkaitan dengan pekerja asing, tetapi laporan itu tidak diumumkan. Pada 23 Jun, mantan menteri sumber manusia M. Kulasegaran menyatakan bahawa “kepentingan diri” telah mengambil alih dasar kerajaan mengenai perkara itu kerana “tiada satu pun saranan yang dilaksanakan hingga saat ini.”

Pelbagai sumber melaporkan berlakunya kerja paksa atau keadaan yang menunjukkan buruh paksa dalam pertanian perladangan, kilang elektronik, pengeluaran pakaian, industri produk getah, dan perkhidmatan domestik dalam kalangan orang dewasa dan kanak-kanak (juga lihat bahagian 7.c.).

Majikan, ejen pekerjaan, dan perekrut buruh memaksa sesetengah pendatang melakukan kerja paksa atau ikatan hutang. Banyak syarikat mengupah pekerja asing menggunakan syarikat pekerjaan atau syarikat penyumberan luar. Hal ini mewujudkan ketidakpastian mengenai hubungan undang-undang antara pekerja dan syarikat penyumberan luar atau pemilik tempat kerja, dan menjadikan pekerja lebih terdedah kepada eksploitasi dan merumitkan penyelesaian pertikaian. Wakil kesatuan sekerja mendapati ejen merekrut di kedua-dua negara asal dan di Malaysia kadangkala mengenakan bayaran tinggi yang menjadikan pekerja terdedah kepada ikatan hutang.

Pada bulan Julai, sebuah organisasi bukan untung mengemukakan aduan rasmi kepada satu kerajaan asing dengan mendesaknya untuk melarang import produk dari Sime Darby Berhad, sebuah syarikat kelapa sawit, disebabkan oleh laporan kerja paksa di ladang Sime Darby. Satu petisyen lain yang difailkan pada bulan Ogos 2019 yang menuduh syarikat minyak sawit FGV Holdings melakukan penyalahgunaan kerja paksa, termasuk penipuan, keganasan fizikal dan seksual, intimidasi, dan penyimpanan dokumen pengenalan pekerja. FGV kemudiannya memuktamadkan pelan tindakan mereka untuk menambah baik amalan pekerja pada bulan April. NGO mempertahankan pelan tindakan tersebut, namun gagal membuktikan produk FGV bukan hasil kerja paksa.

Pada bulan Julai, satu kerajaan asing menghentikan import sarung tangan perubatan pakai buang yang dibuat oleh pembuat sarung tangan perubatan terbesar di dunia, Top Glove Corp Bhd, sebagai tindak balas kepada penemuan tentang kerja paksa di kemudahan pembuatannya. Pada bulan November lebih daripada 5,000 pekerja Top Glove dijangkiti COVID-19 yang disebabkan oleh keadaan kerja dan tempat tinggal yang tidak berkualiti dan sesak.

Perbicaraan bekas Timbalan Perdana Menteri Zahid Hamidi atas peranannya dalam skim penipuan yang melibatkan ratusan ribu pekerja Nepal yang mencari pekerjaan di negara ini berlanjutan pada bulan September. Syarikat swasta yang dikaitkan dengan adik dan adik ipar Timbalan Perdana Menteri ketika itu dilaporkan mengenakan lebih daripada RM185 juta kepada pekerja Nepal untuk ujian perubatan dan untuk mengemukakan permohonan visa selama lima tahun sebelumnya. Perkhidmatan pemprosesan perubatan dan visa ini telah meningkatkan kos sebanyak sepuluh kali ganda tanpa menawarkan perlindungan atau faedah tambahan. Zahid menafikan terlibat atau mengetahui mengenai penipuan itu, tetapi Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia mendakwanya pada tahun 2018 dengan 45 tuduhan rasuah, sogokan, dan pengubahan wang haram, tiga di antaranya berkaitan dengan RM3 juta yang didakwa diterima olehnya dalam bentuk sogokan daripada sebuah syarikat yang menjalankan pusat visa untuk pekerja Nepal. Pengkritik kerajaan terdahulu telah lama menyifatkan sistem pengambilan pekerja asing sebagai korup.

Tidak membayar gaji tetap menjadi kebimbangan. Penyitaan pasport oleh majikan meningkatkan kerentanan pekerja migran terhadap kerja paksa; amalan ini menyalahi undang-undang tetapi berlaku secara berleluasa dan secara amnya tiada siapa yang telah dihukum. Pekerja migran tanpa akses kepada pasport mereka lebih rentan terhadap keadaan kerja yang teruk, gaji yang lebih rendah daripada yang dijanjikan, pemotongan gaji yang tidak dijangka, dan perumahan yang teruk. Pertubuhan-pertubuhan NGO melaporkan bahawa ejen atau majikan dalam sesetengah kes mendraf kontrak yang memasukkan peruntukan menyerahkan hak pekerja untuk memegang pasport mereka kepada majikan atau ejen mereka. Sesetengah majikan dan pekerja asing melaporkan bahawa pekerja kadangkala meminta majikan menyimpan pasport mereka kerana penggantian pasport hilang atau dicuri boleh menyebabkan mereka membayar wang yang jumlahnya sama dengan gaji beberapa bulan dan menyebabkan mereka terdedah kepada disoal mengenai status sah mereka.

Lihat juga Laporan Pemerdagangan Orang Jabatan Negara di https://www.state.gov/trafficking-in-persons-report/.

C. LARANGAN BURUH KANAK-KANAK DAN UMUR MINIMUM BEKERJA

Undang-undang melarang semua bentuk pekerja kanak-kanak yang paling teruk. Undang-undang melarang pengambilan kanak-kanak di bawah umur 14 tahun tetapi memberikan beberapa pengecualian, seperti kerja ringan dalam perusahaan keluarga, kerja dalam hiburan awam, kerja yang dilakukan untuk kerajaan di sekolah atau di institusi latihan, atau bekerja sebagai perantis yang dibenarkan. Tidak ada umur minimum untuk terlibat dalam kerja-kerja ringan. Bagi kanak-kanak antara 14 hingga 18 tahun, tidak ada senarai yang menjelaskan pekerjaan atau sektor tertentu yang dianggap berbahaya dan oleh itu dilarang.

Kerajaan tidak menguatkuasakan sepenuhnya undang-undang melarang buruh kanak-kanak. Mereka yang didapati melanggar undang-undang buruh kanak-kanak dihukum tidak padan dengan hukuman berat untuk jenayah serius lain, seperti penculikan.

Buruh kanak-kanak berlaku dalam sesetengah perniagaan keluarga. Buruh kanak-kanak di kawasan bandar adalah perkara biasa dalam sektor ekonomi tidak formal, termasuk perniagaan makanan keluarga dan pasar malam, dan dalam industri kecil-kecilan. Buruh kanak-kanak juga dapat dilihat dalam kalangan pembantu rumah asing.

Pertubuhan NGO melaporkan bahawa kanak-kanak tanpa kerakyatan di Sabah adalah lebih terdedah pada eksploitasi buruh dalam pengeluaran minyak sawit, dipaksa mengemis, dan bekerja dalam industri perkhidmatan, termasuk restoran. Walaupun Kesatuan Kebangsaan Pekerja-Pekerja Ladang melaporkan jarang menemui kanak-kanak terlibat dalam kerja ladang di Semenanjung Malaysia, tetapi yang lain melaporkan kejadian buruh kanak-kanak berlaku di ladang kelapa sawit di seluruh negara.  Eksploitasi seks komersial kanak-kanak juga berlaku (lihat bahagian 6, Kanak-kanak).

Lihat juga Senarai Barangan Dikeluarkan oleh Buruh Kanak-kanak atau Buruh Paksa di laman Jabatan Buruh A.S. di https://www.dol.gov/agencies/ilab/reports/child-labor/list-of-goods .

D. DISKRIMINASI BERKENAAN KERJA DAN PEKERJAAN

Undang-undang tidak melarang diskriminasi berkenaan dengan kaum, agama, asal negara, warna kulit, jantina, etnik, kelainan upaya, umur, orientasi seksual, status HIV/AIDS atau status pelarian dalam pekerjaan atau pengambilan kerja. Ketua Pengarah Jabatan Tenaga Kerja boleh menyiasat diskriminasi dalam terma dan syarat pekerjaan untuk kedua-dua pekerja asing dan tempatan.  Undang-undang melarang wanita daripada terlibat dalam kerja bawah tanah, seperti dalam lombong, dan menyekat majikan daripada mewajibkan pekerja wanita untuk bekerja dalam kerja industri atau pertanian antara 10 pm hingga 5 am atau untuk memulakan kerja harian mereka tanpa 11 jam rehat berturutan sejak tempoh kerja terakhir.

Ketua Pengarah boleh mengeluarkan arahan yang perlu kepada majikan untuk menyelesaikan tuduhan diskriminasi dalam pekerjaan. Walau bagaimanapun, tidak ada penalti di bawah undang-undang untuk diskriminasi sedemikian. Oleh itu penalti yang dikenakan tidak setimpal dengan undang-undang berkaitan hak asasi, seperti campur tangan dalam pilihan raya.

Majikan diwajibkan untuk menyiasat kebanyakan aduan gangguan seksual dengan cara yang ditetapkan. Kumpulan advokasi seperti Persatuan Peguam-Peguam Wanita menyatakan peruntukan ini tidak cukup menyeluruh untuk memberikan bantuan secukupnya kepada mangsa. Pada bulan Jun, mahkamah perindustrian membenarkan pemecatan seorang pengurus kerana gangguan seksual bukan fizikal, termasuk menggunakan kata-kata manis, pemberian hadiah peribadi, dan perhatian keterlaluan yang tidak diinginkan.

Diskriminasi dalam pekerjaan dan kerja berlaku berhubung dengan wanita; termasuk dalam kalangan rakyat, kaum, dan etnik minoriti; dan orang kelainan upaya. Satu kod amalan menjadi panduan semua agensi kerajaan, majikan, persatuan pekerja, pekerja, dan lain-lain berkenaan dengan penempatan orang kelainan upaya dalam pekerjaan sektor swasta. NGO hak kelainan upaya melaporkan majikan enggan menggaji orang kelainan upaya. Peraturan mewajibkan satu peratus daripada pekerjaan sektor awam diberikan kepada orang kelainan upaya.

Pekerja asing mesti menjalani ujian mandatori untuk lebih daripada 16 penyakit serta kehamilan. Majikan boleh segera mengusir pekerja hamil atau sakit. Pekerja asing juga menghadapi diskriminasi pekerjaan (lihat bahagian 7.b dan 7.e). Majikan boleh secara satu pihak menamatkan permit kerja, yang menyebabkan pekerja asing segera diusir.

Wanita mengalami diskriminasi ekonomi dalam akses kepada pekerjaan. Majikan secara rutin menanyakan status perkahwinan mereka semasa temu duga kerja. Persatuan Peguam-Peguam Wanita menyokong penggubalan rang undang-undang gangguan seksual yang berasingan yang mewajibkan majikan merangka dasar gangguan seksual.

Kerajaan memperuntukkan kuota yang besar kepada majoriti bumiputera untuk jawatan dalam perkhidmatan awam persekutuan serta untuk permit dan lesen vokasional dalam pelbagai industri, yang secara ketara mengurangkan peluang ekonomi bagi kumpulan minoriti (lihat bahagian 6).

E. KEADAAN KERJA YANG BOLEH DITERIMA

Gaji minimum dikenakan kepada pekerja tempatan dan pekerja asing dalam kebanyakan sektor, kecuali perkhidmatan pembantu rumah (lihat di bawah). Kadar gaji minimum adalah kurang daripada garis pendapatan kemiskinan yang diterbitkan oleh Kementerian Kewangan di Sabah dan Sarawak.

Waktu kerja tidak boleh melebihi lapan jam sehari atau 48 jam seminggu, kecuali pekerja menerima bayaran lebih masa. Undang-undang menyatakan had untuk kerja lebih masa, yang berbeza mengikut sektor, tetapi ia memberikan pengecualian.

Undang-undang melindungi pembantu rumah asing hanya berkenaan dengan gaji dan penamatan kontrak. Undang-undang mengecualikan mereka daripada peruntukan yang menetapkan satu hari rehat setiap minggu, kerja lapan jam sehari, dan kerja 48 jam seminggu. Sebaliknya, perjanjian dua hala atau memorandum persefahaman antara kerajaan dan beberapa negara sumber untuk pekerja migran memasukkan peruntukan untuk waktu rehat, pampasan, dan syarat pekerjaan lain bagi pembantu rumah migran, termasuk larangan penyimpanan pasport.

Jabatan Tenaga Kerja Kementerian Sumber Manusia menguatkuasakan standard gaji, keadaan kerja, dan keselamatan dan kesihatan pekerjaan. Kerajaan tidak melaksanakan undang-undang ini secara berkesan. Bilangan pegawai penguat kuasa tidak mencukupi untuk menguatkuasakan pematuhan. Pegawai Jabatan Tenaga Kerja melaporkan mereka berusaha melakukan pemeriksaan buruh sekerap mungkin. Walaupun begitu, banyak perniagaan dapat beroperasi selama bertahun-tahun tanpa pemeriksaan.

Hukuman untuk majikan yang gagal mengikuti undang-undang bermula dengan denda yang dinilai mengikut setiap pekerja dan boleh dikenakan hukuman penjara. Majikan boleh diminta membayar balik gaji ditambah dengan denda. Sekiranya mereka enggan mematuhi, majikan menghadapi denda tambahan mengikut hari untuk gaji yang tidak dibayar. Majikan atau pekerja yang melanggar undang-undang kesihatan dan keselamatan pekerjaan dikenakan denda, penjara, atau kedua-duanya. Hukuman untuk pelanggaran tidak setimpal dengan hukuman untuk jenayah serupa.

Majikan tidak menghormati undang-undang mengenai upah dan waktu bekerja. Kongres Kesatuan Sekerja Malaysia melaporkan bahawa kerja 12, 14, dan 18 jam mengikut hari adalah perkara biasa dalam industri makanan dan perkhidmatan lain.

Kementerian Sumber Manusia mula menguatkuasakan pindaan kepada Akta Standard Minimum Perumahan Pekerja pada 1 September. Langkah itu bertujuan untuk memberi pekerja asing tempat tinggal dan kemudahan pekerja yang lebih baik di tengah-tengah pandemik COVID-19. Majikan dan penyedia penginapan berpusat mesti menyediakan katil bujang berukuran tidak kurang dari 18 kaki persegi, tilam setebal sekurang-kurangnya 3,9 inci, bantal, selimut, dan almari yang boleh dikunci kepada setiap pekerja. Di samping itu, majikan harus memastikan bekalan air, elektrik, dan perabot asas, dan kemudahan, termasuk bilik mandi mengikut nisbah pekerja disediakan di tempat penginapan. Walaupun hukuman untuk majikan tidak dinyatakan secara terang dalam peraturan, Menteri Sumber Manusia M. Saravanan pada 27 Ogos menyatakan bahawa majikan yang tidak mematuhi standard ini boleh dikenakan denda yang besar untuk setiap kesalahan.

Pekerja migran sering bekerja di sektor di mana pelanggaran biasa terjadi, melakukan tugas berbahaya, dan tidak memiliki akses yang bermakna kepada penasihat undang-undang dalam kes pelanggaran kontrak dan penyalahgunaan. Sesetengah pekerja mendakwa majikan membuat mereka mengalami keadaan hidup yang tidak berperikemanusiaan dan menyerang mereka secara fizikal. Majikan pembantu rumah kadang-kadang gagal mematuhi syarat pekerjaan dan mendera pekerja mereka. Majikan dilaporkan mengehadkan pergerakan pekerja dan penggunaan telefon mudah alih; menyediakan makanan dengan standard rendah; tidak memberikan masa rehat yang mencukupi; menyerang pekerja secara seksual; dan mengganggu dan mengancam pekerja, termasuk dengan pengusiran.

Walaupun kerajaan mengarahkan agar semua pekerja di perniagaan yang dibenarkan untuk kekal beroperasi perlu diuji COVID-19, timbul kebimbangan terhadap keadaan buruh apabila pekerja migran terpaksa bekerja selama tempoh pandemik atau berdepan risiko kehilangan pekerjaan mereka. Kesatuan Pekerja-Pekerja Perkayuan Semenanjung Malaysia menyatakan bahawa pekerja migran sekarang merasa “mereka dipaksa untuk memilih antara COVID-19 atau kelaparan.” Kongres Kesatuan Sekerja Malaysia mendakwa telah menerima lebih daripada 500 aduan terhadap majikan yang meneruskan operasi walaupun terdapat perintah kawalan pergerakan, dengan beberapa dilaporkan mengancam untuk memberhentikan pekerja yang enggan datang bekerja, dan tidak menyediakan peralatan perlindungan diri.

Undang-undang kesihatan dan keselamatan kerja merangkumi semua sektor ekonomi kecuali sektor maritim dan angkatan tentera. Undang-undang mewajibkan pekerja menggunakan peralatan keselamatan dan bekerjasama dengan majikan untuk mewujudkan tempat kerja yang selamat dan sihat, tetapi tidak menetapkan hak untuk mengeluarkan diri dari keadaan mudarat atau berbahaya tanpa hukuman. Undang-undang mengenai pampasan pekerja merangkumi pekerja tempatan dan migran tetapi tidak memberikan perlindungan bagi pembantu rumah migran.

Majlis Negara bagi Keselamatan dan Kesihatan Pekerjaan – yang terdiri daripada wakil pekerja, majikan, dan kerajaan – membuat dan menyelaraskan pelaksanaan langkah-langkah kesihatan dan keselamatan pekerjaan. Perkara ini memerlukan majikan untuk mengenal pasti risiko dan mengambil langkah berjaga-jaga, termasuk memberikan latihan keselamatan kepada pekerja, dan mewajibkan syarikat dengan lebih dari 40 pekerja untuk menubuhkan jawatankuasa keselamatan bersama pengurusan dan pekerja.

Menurut statistik Jabatan Keselamatan dan Kesihatan Pekerjaan, sehingga Oktober, 174 pekerja meninggal dunia, 5,705 mendapat kecacatan bukan kekal, dan 226 mendapat kecacatan kekal dalam insiden yang berkaitan dengan pekerjaan.